Σιμάτη Άννη: Ένα σχόλιο για την σιωπηρά εμπεδωμένη πρωτοκαθεδρία της έμφυλης βιολογίας. Από καθηγητές πανεπιστημίου και νεαρούς ψυχιάτρους, μέχρι καθημερινούς άντρες στρέιτ, σις[1] αλλά και

Η μακροχρόνια εμπειρία, π.χ. με ανθρώπους και οικογένειες με ζητήματα εξάρτησης, καταδεικνύει ότι πολλές οικογένειες αντιμετωπίζουν πολλαπλά προβλήματα. Έτσι έχουμε διαπιστώσει ότι οι γονείς καλούνται συχνά να διαχειριστούν θέματα σχετικά με την δική τους ψυχική υγεία καθώς η απώλεια αίσθησης ελέγχου, η έλλειψη κοινωνικών δικτύων φροντίδας[8], τα ανεπαρκή πλαίσια κοινωνικής μέριμνας ή επιπρόσθετα η ανεργία και τα προβλήματα επιβίωσης συνδέονται και επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα διάφορα ψυχολογικά ζητήματα. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, παρατηρήθηκε ότι οι άνθρωποι, βρίσκονται συχνά αποσυνδεδεμένοι από τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους και δεν είναι εύκολο να βρουν αποθέματα δύναμης και ανθεκτικότητας. Παρατηρήθηκε, επίσης, ότι στον εσωτερικό διάλογο, οι φωνές που συνδέονται με την επιθυμία για αλλαγή ή την πίστη στην δυνατότητα ελέγχου της καθημερινότητάς τους καθίστανται εξαιρετικά αδύναμες σε σχέση με τις φωνές που προσκαλούν σε περιορισμούς (Hermans H., & Hermans-Konopka A., 2016)

το βιβλίο επιθυμεί όχι μόνο να αμφισβητήσει την ιδέα της κυρίαρχης αφήγησης, αλλά να προσκαλέσει σε μια σύνδεση με πολλές διαφορετικές εκδοχές του εαυτού. Προσωπικά με ενδιαφέρει να διερευνήσω τις διαφορετικές υποκειμενικές εκδοχές μιας ιστορίας και βρίσκω συναρπαστική την ιδέα της Rebecca Solnit που λέει ότι κάθε από κυρίαρχη ιστορία «ρέει ένα πλήθος από ιστορίες»

Πέρασμα από το ξένο στο οικείο,το ασώματο στο ενσώματο,από το αόρατο στο ορατό Ένας δημόσιος διάλογος που διοργανώνουν οι ΣΥΝΗΧΗΣΕΙΣ για τις εναλλακτικές μορφές που