Σκοπός & Στόχοι του Προγράμματος
Το Πρόγραμμα αποσκοπεί στην καλλιέργεια και ανάπτυξη των κατάλληλων γνώσεων, δεξιοτήτων και συμπεριφορών για την παροχή αποτελεσματικών συμβουλευτικών και υποστηρικτικών υπηρεσιών σε άτομα, οικογένειες, ομάδες και οργανισμούς.
Μετά το πέρας του προγράμματος, τα άτομα που θα έχουν ολοκληρώσει την εκπαίδευση θα είναι σε θέση:
α) Να αξιοποιήσουν πλήρως τις σύγχρονες μεθόδους, μέσα και τεχνικές της συμβουλευτικής διαδικασίας στην επαγγελματική τους σχέση με τους/τις συμβουλευόμενους/ες, τις οικογένειες, τις ομάδες και τους οργανισμούς.
β) Να αναπτύξουν τις απαραίτητες δεξιότητες για την υιοθέτηση, άσκηση και σωστή πρακτική εφαρμογής της συμβουλευτικής σχέσης.
γ) Να σχεδιάσουν, οργανώσουν και να υλοποιήσουν συμβουλευτικές παρεμβάσεις με βάση τις θεμελιώδεις αρχές και την δεοντολογία της συμβουλευτικής.
δ) Να εμβαθύνουν στις βασικές αρχές και θεωρίες της Συστημικής Συμβουλευτικής με έμφαση στις συνεργατικές/διαλογικές πρακτικές, την αφηγηματική προσέγγιση και την Καταξιωτική Συστημική Διερεύνηση.
ε) Οι εκπαιδευόμενοι και οι εκπαιδευόμενες που ολοκληρώνουν και το τέταρτο έτος σπουδών θα έχουν την επάρκεια να ασκούν το ψυχοθεραπευτικό μοντέλο της συστημικής προσέγγισης.

Σίγουρα, υπάρχει μια στιγμή που όλοι και όλες μας βγαίνουμε και λέμε το «όμως εγώ». Δεν διεκδικούμε τότε μια απόλυτη ταυτότητα, αλλά το δικαίωμά μας να αρθρώσουμε τη διεκδίκηση της ταυτότητας ως λόγο πολιτικό και την ανάδειξη της ρευστότητάς της ως ουσιαστική κριτική στην κοινωνική κανονιστικότητα.. Δεν υπάρχει, δηλαδή, μια τελική ταυτότητα και γύρω από αυτήν ένα πριν και ένα μετά – ένα πριν την αποδεχθούμε και ένα αφού την υιοθετήσουμε. Όχι, δεν είναι έτσι γραμμικός ο χρόνος της ταυτότητας, δεν είναι ο χρόνος μιας κατάκτησης. Υπάρχει, όμως, η στιγμή που ξεκινάς να λες: «Κάτι θα αρθρώσω, κάπως θα συνειδητοποιήσω πώς συντέμνονται οι ταυτότητές μου με τον άλλον, κάπως θα μιλήσω διαφορετικά ακόμα και για τον ίδιο το χρόνο εντός του οποίου εκφράζω αυτή τη στιγμή μια θέση»

με αφορμή τα τρία χρόνια που πέρασαν από την αυτοκτονία του Νικόλα στην Αργυρούπολη, που υπέστη ομοφοβικό ρατσισμό, ένα συλλογικό άρθρο που γράψαμε με μια ομάδα συναδέλφων στις 20 Ιουλίου 2018 στο tvxs

Η ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΩΣ ΕΝΑΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ: ΣΥΝΔΕΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΠΟΠΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΠΟΠΤΕΥΟΜΕΝΟΥ HARLENE ANDERSON, Ph. D και SUSAN SWIM M.A. Μετάφραση: Μυρτώ Νόχου

Στο πλαίσιο της κρίσης της πανδημίας, που βιώνουμε συλλογικά, σήμερα, το συγκεκριμένο εργαστήριο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί, με τις απαραίτητες προσαρμογές, ως πρόσκληση για να έρθουμε σε επαφή, να ψηλαφίσουμε και να συνδεθούμε με τις ανοίκειες εσωτερικές πλευρές μας, που μας φοβίζουν. Σαν μία γέφυρα ομαλής μετάβασης σε αναπόφευκτους μετασχηματισμούς και νοηματοδοτήσεις, στους οποίους μας προσκαλεί η νέα συνθήκη. Δουλεύοντας με το ανοίκειο, δουλεύουμε ουσιαστικά, με την εξοικείωση με την αβεβαιότητα.

Ξύπνησα στις 5 το πρωί, την ώρα που γίνονται οι πιο πολλές αυτοκτονίες, νιώθοντας το στήθος έτοιμο να σκάσει, φορτωμένο με όλο το βάρος του ουρανού, των άστρων, και του γαλαξία. Άρπαξα το βιβλίο της Σάρα Κέιν από το κομοδίνο κι άρχισα να διαβάζω φωναχτά τους εξορκισμούς της, που όσο κι αν δεν είχαν βοηθήσει την ίδια, σε μένα επιδρούσαν σαν βάλσαμο, καθώς μπορεί να μην έδιωχναν τη λύπη μακριά, έφτιαχναν όμως ένα τείχος προστασίας στις άσχημες αυτοκαταστροφικές μου σκέψεις. Με κάποιο τρόπο το ήξερα πως λυπόμουν για μένα, λυπόμουν για όσα είχα ζήσει ο μπαμπάς και η μαμά, λυπόμουν για όσα μπορούσα να έχω ζήσει αν δεν είχαν συμβεί όλα όσα συνέβησαν, όμως δεν μπορούσα να αλλάξω τίποτα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω για άλλη μια φορά ήταν να πάρω ένα βιβλίο και να περιμένω να έρθει το πρωί.

Load More