Ο στόχος των βιωματικών μορφών έκφρασης δεν είναι αυτές να ανταγωνιστούν ή να καταργήσουν το διάλογο μέσω του λόγου αλλά να ενισχύσουν την πιθανότητα ενός ολιστικού διαλόγου που να περιλαμβάνει τη γλώσσα, την κίνηση, τις αισθήσεις τις συμβολικές αποτυπώσεις, τα χρώματα, τους ήχους και ένα σωρό ακόμα εκφραστικές φόρμες.
Αυτό είναι ακόμα πιο κρίσιμο καθώς τις στιγμές που είμαστε εγκλωβισμένοι ο Λόγος του υποκειμένου αποδυναμώνεται και ο διάλογος γίνεται όλο και πιο μονολογικός, όλο και πιο κλειστός και φτωχός.
Έτσι η πραγματικότητα βιώνεται μέσω της επίδρασης των προβλημάτων, είναι διαθλασμένη από αυτήν και η μνήμη γίνεται πιο αδύναμη, πιο φτωχή όσον αφορά τη δυνατότητα να φέρουμε στο φως εναλλακτικές αφηγήσεις που να συνδέονται με την δυνατότητα να αποκτήσουμε ξανά τον έλεγχο.
Καθώς όμως αφηνόμαστε σε ένα βίωμα που προσκαλεί σε ένα συμβολικό λόγο, σε μια επαναφορά όλων των στιγμών, όλων των πτυχών της εμπειρίας μας, όλων των αισθήσεων στο προσκήνιο μετατρεπόμαστε σε συλλέκτες στιγμών και εμπειριών, δικών μας ή των άλλων μελών της ομάδας, (αν εργαζόμαστε σε ομάδες) στις οποίες το προσωπικό στίγμα σιγά-σιγά αναδύεται.
Η πραγματικότητα παύει να είναι ομοιόμορφη, γίνεται μοναδική, ανάλογα με την εστίαση μιας περισσότερο αποκαθαρμένης, από την επίδραση των προβλημάτων, ματιάς.
Η ψυχοθεραπεία και ο διάλογος αποκτούν έτσι μια ιαματική ιδιότητα, μια ελπίδα για την αναγέννηση του λόγου και της γλώσσας του υποκειμένου και οι βιωματικές και καλλιτεχνικές εμπειρίες δίνουν την ευκαιρία στους ανθρώπους να «μιλήσουν» με έναν ξεχωριστό προσωπικό τρόπο.
Με αυτή την έννοια το άλεκτον βρίσκει τη θέση του και έρχεται να συμπληρώσει το όριο που θέτουν οι λέξεις και η γλώσσα.
Οι βιωματικές και εκφραστικές πρακτικές είναι διαφορετικές ως προς το περιεχόμενο, τα μέσα ή την αισθητική φόρμα αλλά πάντα ένας συνδετικός κρίκος που τις ενώνει το και αυτός χρειάζεται να αναζητηθεί στο παρασκήνιο και είναι η προσπάθεια να εκφραστεί ένα προσωπικό νόημα για τη ζωή που επιλέγουμε να ζήσουμε.
Σε μια βιωματική εμπειρία αρχικά επιστρέφουμε σε ένα εσωτερικό τοπίο, σε ένα εσωτερικό διάλογο, στον οποίο προσκαλούμαστε να αναγνωρίσουμε τις εσωτερικές μας φωνές , τις εσωτερικές πλευρές και τους εσωτερικούς άλλους που μας «κατοικούν» ή πολλές φορές μας «εποικούν».
Έτσι η σύνδεση με τον εαυτό, τις αναδυόμενες ταυτότητές μας, την μνήμη μας γίνεται το όχημα για να σχετιστούμε με ένα εξωτερικό διάλογο με τους σημαντικούς άλλους.
Όλες οι στιγμές, όλα τα συναισθήματα είναι μπορούν να καταστούν το όχημα για το μετασχηματισμό. Όλα μπορούν να αποτελέσουν υλικά δράσης και έκφρασης. Όλες οι εικόνες που αναδύονται ενδέχεται αρχικά να είναι ασύνδετες ωστόσο συγκροτούν παρόλα αυτά μια πολυφωνική πραγματικότητα και συνδιαλέγονται μεταξύ τους.
Ο διάλογος μετά από αυτή τη συμμετοχή σε μια τέτοια εμπειρία είναι πάντα πιο σύνθετος, πιο πολυφωνικός και ολιστικός η γλώσσα έχει γίνει περισσότερο εκφραστική και οι άνθρωποι συναισθηματικά περισσότερο πλούσιοι.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες στην κατηγορία Εκπαίδευση και Σχολείο & στις Εκπαιδεύσεις.