Μετατρέποντας το Τραύμα σε Κοινωνική Αλλαγή
Η Laura Flanders συνομιλεί με τον Gabor Maté και την V, πρώην Eve Ensler, σχετικά με τη μοναξιά και τον αντιμετώπιση δύσκολων αληθειών.
Σε αυτή την συζήτηση, οι Gabor Maté, η V. και η Laura Flanders αναλύουν την πολυπλοκότητα της μοναξιάς και τις επιπτώσεις της στην ψυχολογική και σωματική υγεία. Εστιάζουν στην αλληλεπίδραση μεταξύ ατομικών εμπειριών και κοινωνικών δομών, επισημαίνοντας ότι η μοναξιά δεν αποτελεί μόνο αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών, αλλά και αποτέλεσμα κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών. Περαιτέρω, εξετάζουν τη σχέση της μοναξιάς με το Ισραήλ και τον Σιωνισμό, αναδεικνύοντας την πολυεπίπεδη δυναμική του θέματος. Επιπλέον, τονίζουν την ανάγκη για κοινωνική αλλαγή και πολιτική δράση για την αντιμετώπιση της μοναξιάς και των κοινωνικών αδικιών. Συμπερασματικά, αναδεικνύουν τη σημασία της ενσυναίσθησης και της συμπόνιας ως κλειδιά για την αντιμετώπιση του πόνου και την προώθηση της κοινωνικής ευημερίας και αλληλεγγύης.
ΠΗΓΗ: https://www.thenation.com/article/society/gabor-mate-v-interview/
Οι ειδικοί στη νόσο και τη θεραπεία υποστηρίζουν ότι ο μοναδικός τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τον πόνο είναι να εξετάσουμε τις ρίζες των προβλημάτων και να κατανοήσουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτά συμβαίνουν. Παρόλα αυτά, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε μια μάχη για το εάν μπορούμε ακόμα και να προσπαθήσουμε να το κάνουμε αυτό. Παρατηρούμε προσπάθειες να απαγορευτούν βιβλία, να λογοκριθεί η είδηση, να ακυρωθούν οι αλήθειες και να κρυφτεί η ιστορία. Ο Δρ. Γκάμπορ Ματέ και η V (πρώην Ίβ Ένσλερ) έχουν βιώσει προσωπικά τραύματα και τα έχουν μετατρέψει σε αποτελεσματικό καύσιμο για την πραγματοποίηση κοινωνικών αλλαγών. Έχουν θάρρος, και έχουν εργαλεία για να μοιραστούν. Η V είναι η συνιδρύτρια του One Billion Rising και του V-Day, ενός παγκόσμιου κινήματος για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών. Είναι επίσης συγγραφέας, μεταξύ άλλων, των βιβλίων The Apology και Reckoning, τα οποία μόλις κυκλοφόρησαν. Ο Γκάμπορ Ματέ, επιζών του Ολοκαυτώματος, είναι κλινικός και συγγραφέας πολλών καινοτόμων βιβλίων για τη θεραπεία του προσωπικού και κοινωνικού πόνου. Το πιο πρόσφατο έργο του, γραμμένο με τη βοήθεια του γιου του, του Δανιήλ, είναι το The Myth of Normal: Trauma, Illness, and Healing in a Toxic Culture.
Laura Flanders: Όχι ότι η ιστορία αρχίζει εκεί, αλλά από τις 7 Οκτωβρίου και μετά, υπήρξε η επανάληψη των ιστοριών για το τι συνέβη στους Ισραηλινούς και μια έκρηξη εικόνων και ιστοριών από τη Γάζα.
Gabor Maté: Η διαφορά για μένα είναι ότι ο Ισραηλινός πόνος, ο οποίος ήταν γνήσιος στις 7 Οκτωβρίου, εξανθρωπίζεται και αφηγούνται μεμονωμένες ιστορίες. Αυτό είναι αρκετά δίκαιο, θα μπορούσαμε να πούμε, ωστόσο δεν το συμμεριζόμαστε αυτό από την παλαιστινιακή πλευρά. Οι Παλαιστίνιοι δεν ανθρωποποιούνται. Η καθημερινή τους λεηλασία, ο πόνος, η καταπίεση και ο εξευτελισμός που διαρκούν εδώ και δεκαετίες δεν μας παρουσιάζονται σε ανθρώπινο επίπεδο. Στο καλύτερο σενάριο μαθαίνουμε για νούμερα- και αυτό είναι υπό αμφισβήτηση. Είναι η έλλειψη της ανθρώπινης δέσμευσης με την υποκειμενική εμπειρία της άλλης πλευράς που το κάνει αυτό ασύμμετρο και μου προκαλεί τόση αναστάτωση.
V: Αυτό που συνέβη στους ανθρώπους στις 7 Οκτωβρίου ήταν φρικτό. Αλλά οι ιστορίες που μαθαίνουμε έχουν να κάνουν με το ποιος αφηγείται την ιστορία και τίνος η αφήγηση έχει σημασία. Δεν γνωρίζουμε τις ιστορίες αυτές που συμβαίνουν στους ανθρώπους στη Γάζα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν καν τις εικόνες, εκτός αν είναι συνδεδεμένοι σε ένα συγκεκριμένο δίκτυο.
LF: Φαίνεται ότι οι πόλεμοι επεκτείνονται παντού. Εδώ (Αμερική) ο υπουργός υγείας των Ηνωμένων Πολιτειών επεσήμανε ότι αισθάνεται ότι οι Αμερικανοί βιώνουν μια επιδημία μοναξιάς παρόμοια με την επιδημία του καπνίσματος, για την οποία το μόνο αντίδοτο είναι η ανθρώπινη σύνδεση. Γκάμπορ, ως γιατρός, πιστεύεις ότι έχει δίκιο ο Υπουργός;
GM: Το πιστεύω και μάλιστα τον παραθέτω στο βιβλίο μου Ο Μύθος του Φυσιολογικού (Myth of Normal). Η μοναξιά είναι ένας παράγοντας κινδύνου για ασθένεια όσο και το κάπνισμα 15 τσιγάρων την ημέρα. Στο δυτικό κόσμο, επικρατεί μια επιδημία μοναξιάς. Δύο φορές περισσότεροι Αμερικανοί περιέγραψαν τον εαυτό τους ως μοναχικοί πριν από 10 χρόνια σε σύγκριση με 20 χρόνια πριν. Στη Βρετανία, χρειάστηκε να διορίσουν έναν υπουργό για τη μοναξιά. Φυσιολογικά, η μοναξιά λειτουργεί με τρόπο που υπονομεύει το ανοσοποιητικό σύστημά και διαταράσσει τις ορμόνες. Είναι βάση για την ασθένεια. Εκεί που ο υπουργός είναι φιλόδοξος και αισιόδοξος είναι ότι είναι ευχάριστο να προσκαλεί σε ανθρώπινη σύνδεση. Συμφωνώ μαζί του, αλλά αυτό που δεν αγγίζει και ίσως δεν μπορεί να θίξει είναι ότι η μοναξιά δεν είναι ένα ατύχημα, δεν είναι κάποια ανθρώπινη ηθική αποτυχία. Είναι ένα αποτέλεσμα και ένας παράγοντας στον τρόπο με τον οποίο οργανώνεται, διοικείται και διαχειρίζεται η κοινωνία αυτή καθημερινά. Είναι ένα αποτέλεσμα οικονομικών και πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται από την κορυφή τα τελευταία δεκαετία. Είναι μια εκδήλωση αυτού που αποκαλώ τοξική κουλτούρα. Δεν είναι αρκετό να καλείς για σύνδεση. Είναι σημαντικό, αλλά δεν είναι αρκετό. Πρέπει πραγματικά να εξετάσουμε τις δομές και τις μεθόδους της κοινωνίας που δημιουργεί αυτή τη μοναξιά.
V: Δεν υπάρχει ένας γιατρός, ένας θεραπευτής, που μιλώ και η κεντρική θεματική να μην είναι η μοναξιά. Και δεν πρόκειται για το να είσαι μόνος – είναι η μοναξιά. Είναι ένα αίσθημα ότι δεν έχεις καμία σύνδεση, ότι δεν έχεις αξία, ότι δεν βρίσκεις νόημα μέσα σε έναν πολιτισμό. Ο Gabor έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει ότι αυτό έχει σχεδιαστεί. Ο καπιταλισμός, ο ρατσισμός και η πατριαρχία τροφοδοτούνται μέσα από συνεχόμενες διαιρέσεις και διαρκείς διαχωρισμούς. Αυτό είναι το ζήτημα. Ο διαχωρισμός ομάδων μέσα στις ανθρώπινες ομάδες. Τι κάνουν τα φάρμακα; Τι κάνουν οι φαρμακευτικές εταιρίες; Σου δίνουν ένα προσωπικό φάρμακο, το οποίο στη συνέχεια γίνεται το πρόβλημά σου, το χάπι σου που παίρνεις μόνος σου στο δωμάτιό σου μακριά από όλους τους άλλους. Θέλω να πω ένα πράγμα για την Πόλη της Χαράς (City of Joy), που είναι το καταφύγιό μας, ως μια προοδευτική κοινότητα στο Κονγκό, όπου εξυπηρετούμε, αγαπάμε, μεταμορφώνουμε και εξυψώνουμε τις γυναίκες που έχουν υποστεί κάποια από τα χειρότερα σεξουαλικά αδικήματα. Εκεί δεν ακολουθούν την εξατομικευμένη θεραπεία καθώς πιστεύουν ότι κάποια μπορεί να θεραπευτεί εντός της κοινότητας στην οποία ζει και όχι ανεξάρτητα από αυτήν.
LF: Νομίζω εδώ, ότι το αίσθημα ενός ονείρου που μας υποσχέθηκαν, ίσως η ζωή που είχαν οι γονείς μας και που εμείς δεν είμαστε σε θέση να έχουμε, μεταφράζεται σε πραγματική θλίψη και πένθος. Και έχετε γράψει και οι δύο για τη σχέση σας με το Ισραήλ και τον Σιωνισμό ως απογοήτευση.
GM: Συνήθιζα να πιστεύω σε ένα όνειρο του Σιωνισμού. Ήμουν πρώην ηγέτης της νεολαίας Σιωνιστών. Νόμιζα ότι αυτό ήταν το αντίδοτο στον φόβο από τις εβραϊκές συμφορές. Αλλά πραγματικά, αυτό που συνέβη ήταν ότι η ιστορία και το πλαίσιο του Ολοκαυτώματος μεταμορφώθηκαν σε ένα όνειρο απελευθέρωσης που επέβαλε ένα εφιάλτη στους Παλαιστίνιους. Ο φόβος και η οργή που υπέστησαν οι Εβραίοι στην Ευρώπη εξωτερικεύτηκε στους Παλαιστινίους. Τους τον επιβάλλουμε από τότε. Σε κάποιο σημείο, έπρεπε να συνειδητοποιήσω ότι δεν μπορείς να εξασφαλίσεις την ασφάλεια ενός λαού κάνοντας άλλον λαό εντελώς ανασφαλή και απροστάτευτο. Το πρόβλημα είναι ότι ο φόβος που επιβάλλεται από το ιστορικό τραύμα δυσκολεύει τους ανθρώπους να αντικρίσουν την πραγματικότητα κατάματα.
V: Ποτέ δεν ήμουν Σιωνίστρια, αλλά μου ήταν πολύ δύσκολο να επικρίνω το Ισραήλ επειδή είμαι Εβραία και ένοιωθα την πολυπλοκότητα αυτού. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο Ισραήλ, και ήμουν σοκαρισμένη από το είδος στρατικοποίησης του εβραϊκού λαού. Ποτέ δεν είχα δει τόσους εβραίους στρατιώτες. Στη συνείδησή μου μας είχα πάντα ως στοχαστές, ευφυείς, αναλυτικούς διανοούμενους και λογοτέχνες. Νομίζω ότι η θλίψη παρακάμφθηκε. Το αίσθημα του αβοήθητου, το αίσθημα ότι δεν μπορούσες να ελέγξεις το πεπρωμένο σου και ότι έπρεπε να παρακολουθείς τον θάνατο και την εξαφάνιση ανθρώπων που αγαπάς. Πού πήγε όλο αυτό; Πού πήγε αυτή η ανημπόρια; Για μένα, στην κατανόησή μου, είτε πηγαίνει στην αποφυγή, να το κρατήσεις μακριά με κάθε κόστος, ώστε αυτό μετέπειτα να αρρωσταίνει και να γίνεται κάτι πολύ δηλητηριώδες, είτε πηγαίνει στην οργή. Γίνεται βίαιο ώστε να κρατήσεις μακριά αυτή τη θλίψη.
ΠΗΓΗ: https://www.bbc.com/news/uk-england-gloucestershire-67333889
Αισθάνομαι θλίψη τώρα, παρακολουθώντας τι συμβαίνει σε χιλιάδες παιδιά κάθε μέρα και μην έχοντας τη δυνατότητα να παρέμβω στο δρόμο τους. Γνωρίζοντας ότι η μαρτυρία μου δεν είναι σωτηρία, γνωρίζοντας ότι η μαρτυρία μου δεν μπορεί να σώσει. Πού πήγε η θλίψη του εβραϊκού λαού; Πού πήγε αυτή η θλίψη; Και πού πηγαίνει η θλίψη του κόσμου; Η θλίψη της απογοήτευσης κάθε Αμερικανού που συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει Αμερικανικό Όνειρο. Αν θέλετε να καταλάβετε την Αμερική, κοιτάξτε τον Ντόναλντ Τραμπ. Όλη αυτή η έλξη προς αυτόν έχει να κάνει με την οργή. Νομίζω ότι έχει να κάνει με τη βία που αρχίζει να βρίσκει έκφραση, επειδή δεν έχουμε ακούσει και κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν ότι είναι σε κοινότητα.
Διαβάστε επίσης : Η Babette Rothschild για το τι λείπει από την εργασία για το τραύμα
LF: Όταν μιλάτε για τη θλίψη του κόσμου, είτε είστε Ισραηλινός είτε Αμερικανός, ζούμε όλοι με τη θλίψη της κλεμμένης γης, των κλεμμένων ελπίδων και ονείρων, του να είμαστε οι επωφελούμενοι της απώλειας άλλων. Πώς το αντιμετωπίζουμε αυτό;
GM: Το τραύμα μας αποσυνδέει από τον εαυτό μας. Όταν διακατέχεστε από το αίσθημα της ανικανότητας, της αδυναμίας και βιώνετε πόνο, είναι προστατευτικό από την πλευρά του οργανισμού να αποσυνδεθεί. Αυτή η ίδια αποσύνδεση δημιουργεί όλα τα είδη προβλημάτων αργότερα στη ζωή, είτε στη φυσική υγεία, την ψυχική υγεία, τις κοινωνικές σχέσεις, τις προσωπικές σχέσεις. Όλα αυτά συνέβησαν και σε εμένα. Έπρεπε να ασχοληθώ με τη δική μου κατάθλιψη. Η πραγματική απελευθέρωση δεν έρχεται προσπαθώντας να δραπετεύσετε από τον πόνο και το τραύμα σας, αλλά να το αποδεχτείτε και να μάθετε από αυτό.
LF: Πώς μπορούμε να κοιτάξουμε αυτό που είναι τόσο δύσκολο να κοιτάξουμε και να ζήσουμε με αυτό που είναι τόσο δύσκολο να γνωρίζουμε;
V: Η απελευθέρωση έρχεται μόνο μέσα από την αντιμετώπιση της αλήθειας. Όταν έγραψα το βιβλίο The Apology, που ήταν η γραφή της απολογίας του πατέρα μου προς εμένα, έπρεπε να έχω ενσυναίσθηση για τον δράστη μου. Έπρεπε να μπω μέσα του και να προσπαθήσω να κατανοήσω τις ρίζες γιατί έκανε αυτό που έκανε σε εμένα. Ήταν επώδυνο, αλλά ήταν η μεγαλύτερη απελευθέρωσή μου, επειδή κατάλαβα ότι δεν είχε καμία σχέση με εμένα. Είχε να κάνει με τον πατέρα μου και την προβολή του. Δεν είδε εμένα πραγματικά. Είδε ένα ιδεώδες σε εμένα μέσα από το δικό του τραύμα και αυτή ήταν η μεγαλύτερή μου απελευθέρωση. Κάθε φορά που αντιμετωπίζω αυτό που έχω πει στον εαυτό μου, για παράδειγμα “Ω, ποτέ δεν θα αντιμετωπίσεις τον αδελφό σου ή δεν θα αντιμετωπίσεις αυτό”. Κάθε φορά που έχω αυτό το “πάρα πολύ”, ξέρω ότι αυτό είναι αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσω. Αυτό είναι σε προσωπικό επίπεδο. Πρέπει να το κάνουμε και σε ιστορικό επίπεδο. Αν δεν θέλετε να κοιτάξετε την ιστορία του τι συνέβη στους Ιθαγενείς σε αυτήν τη χώρα, είναι εκεί που πρέπει να κοιτάξετε. Αν φοβάστε να κοιτάξετε τι συνέβη στους Αφροαμερικανούς στα 400 χρόνια δουλείας και στον Τζιμ Κρόου, αυτό είναι εκεί που πρέπει να κοιτάξετε. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάντα αυτό θα σας κάνει να νιώθετε καλά. Θα περάσετε από μια διαδικασία εξανθρωπισμού. Θα δώσει την δυνατότητα να εκδηλώσετε βαθιά συμπόνια και να γίνετε περισσότερο ανθρώπινοι και ανοιχτοί από ποτέ.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ & ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗ – ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ – ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝΗ ΣΤΗ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ