Ο Γκαμπόρ Ματέ για τον πληγωμένο θεραπευτή
Ο Γκαμπόρ Ματέ σε ένα απόσπασμα από μια διάλεξη μιλάει για τη σημασία να αναγνωρίσουν τα άτομα που εργάζονται θεραπευτικά ότι είναι και τα ίδια πληγωμένα! Οι πληγές και τα τραύματά μας μπορούν εφόσον αναγνωριστούν να αποτελέσουν μια πηγή δύναμης, γνώσης και ενσυναίσθησης! Αρκεί να μάθουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας!
Όχι απλά δεν υπάρχει τίποτε κακό με το να αναγνωρίζει κανείς το δικό του πλήγωμα, είναι στην πραγματικότητα αναγκαίο, εάν θέλεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου και εάν πρόκειται να βοηθήσεις τους άλλους.
Όταν πρόκειται να εξετάσουμε πληγές
και πλήγωμα, ασθένεια και υγεία, πρέπει πραγματικά
να δούμε τη μεγάλη εικόνα επί του θέματος.
Πρέπει να το δούμε από μία οπτική που δεν περιορίζει την οπτική μας μόνο σε όργανα και μόνο σε ανθρώπινα όντα, αλλά που βλέπει όλο το περιβάλλον, το φυσικό περιβάλλον, φυσικά, το κλίμα και επίσης τον πολιτισμό και την κοινωνία στην οποία ζούμε.
Υπάρχουν τόσες πολλές θεραπείες στις παραδοσιακές πρακτικές ανά τον κόσμο, και εμείς με την αλαζονεία που έχουμε στη Δύση και το Βορρά, νομίζουμε πως έχουμε όλες τις απαντήσεις. Κοιτάζουμε με περιφρόνηση αυτούς τους πολιτισμούς στους οποίους έχουμε εποικίσει, χωρίς να συνειδητοποιούμε τα διδάγματα που θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει από αυτού.
Οπότε υπευθυνότητα δε σημαίνει ενοχή. Υπευθυνότητα δε σημαίνει ότι έκανες κάτι λάθος. Δε σημαίνει ότι προκάλεσες κάτι. Σημαίνει ότι μπορείς να ανταποκριθείς στην παρούσα στιγμή σε οτιδήποτε συμβαίνει.
Οπότε είναι μία ικανότητα για ανταπόκριση. Είναι η ικανότητα να ανταποκριθείς στην παρούσα στιγμή. Οπότε το να πούμε ότι είμαστε πληγωμένοι είναι ένα ζήτημα. Το να πούμε ότι είμαστε αναπόφευκτα κολλημένοι καθ’ αυτό τον τρόπο εξ’ αιτία του τι συνέβη σε μας πολύ καιρό πριν είναι αποποίηση της ευθύνης επειδή σημαίνει ότι είμαι απλά το θύμα, και δεν μπορώ να ανταποκριθώ με κανένα δημιουργικό, ενδυναμωτικό τρόπο σε αυτό που έγινε.
Οπότε τι συμβαίνει στην ενέργεια, αυτή την ενέργεια που χάνεται; -Καταλήγει μέσα μας; Καταλήγει μέσα μας. Πηγαίνει προς τα μέσα, και μετά γίνεσαι υπερκινητική. Οπότε τώρα θα δραπετεύσουμε από τη φυλακή.
Δεν υπάρχει απολύτως τίποτε κακό στο να είσαι ένας πληγωμένος θεραπευτής. Στην πραγματικότητα, όλοι οι θεραπευτές είναι πληγωμένοι είτε το ξέρουν είτε όχι. Αυτός είναι ο λόγος που επιλέγουν αυτές τις ειδικότητες.
Όχι απλά δεν υπάρχει τίποτε κακό με το να αναγνωρίζει κανείς το δικό του πλήγωμα, είναι στην πραγματικότητα αναγκαίο, εάν θέλεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου και εάν πρόκειται να βοηθήσεις τους άλλους.
διαβάστε επίσης σχετικά με την σημασία της εποπτείας και της ενδυνάμωσης https://synixiseis.gr/2022/11/09/%cf%83%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%ba%ce%b1%ce%b9/