Η βιολογία της αγάπης
είναι αδύνατο να μιλήσουμε για ψυχική ανθεκτικότητα, αν δεν μιλήσουμε πρώτα για την αγάπη. Επιπλέον, έχω την άποψη ότι η αγάπη είναι εμπειρία, συναίσθημα που αφορά τη σχέση τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους άλλους, αλλά για να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας, για να συνδεθούμε με τις επιθυμίες και τα όνειρα, χρειάζεται πρώτα να τον αγαπήσουμε. . . τον εαυτό μας και ύστερα τον άλλο.
Εισαγωγή:
η εισαγωγή είναι ένα απόσπασμα από την ΟΝΕΙΡΟΤΟΠΙΑ , στο οποίο είχα αναφερθεί εκτενώς στην έννοια της βιολογίας της αγάπης, μια έννοια που μας συνδέει με μια συνεργατική αντίληψη για τη ζωή! Στην περίοδο που διανύουμε , η οποία χαρακτηρίζεται από ένα συλλογικό ανεπεξέργαστο θυμό και μια νοσταλγία για θεωρίες μίσους, η αγάπη, όχι σαν ένα ρομαντικό συναίσθημα, αλλά σαν μια καθημερινή πρακτική αλληλεγγύης και συνεργατικότητας έχει τη δύναμη να μας οδηγήσει στη σύνδεση με ένα εναλλακτικό μέλλον.
«Είναι σημαντικό να υιοθετήσουμε μια «αισθητική στάση», για να συνδεθούμε με τα όνειρά μας, διεργασία που την ονομάζουμε «φαντασιακή», καθώς η φαντασία και η ελπίδα αποτελούν τα απαραίτητα στοιχεία για να οργανώσουμε τις επιθυμίες μας σε συγκεκριμένα όνειρα για το μέλλον.
Αυτή η αισθητική στάση σχετίζεται με μια επαφή με τις αξίες μας και ειδικότερα εκείνες που προκαλούν τη συνύπαρξη των επιθυμιών μας με αυτές των άλλων ανθρώπων, ώστε να μην οδηγούμε σε συνθήκη ανταγωνισμού ή αποκλεισμού. Σε αυτό το σημείο αποκτά ιδιαίτερη και ξεχωριστή σημασία η έννοια της βιολογίας της αγάπης.
Προσωπικά, θεωρώ πως ίσως είναι αδύνατο να μιλήσουμε για ψυχική ανθεκτικότητα, αν δεν μιλήσουμε πρώτα για την αγάπη. Επιπλέον, έχω την άποψη ότι η αγάπη είναι εμπειρία, συναίσθημα που αφορά τη σχέση τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους άλλους, αλλά για να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας, για να συνδεθούμε με τις επιθυμίες και τα όνειρα, χρειάζεται πρώτα να τον αγαπήσουμε. . . . ο εαυτός μας. και ύστερα τον άλλο.
Ένας πολύ σπουδαίος βιολόγος. ο Hubero Maturana, σε ένα κείμενό του αναφέρεται στη σημασία που έχει η αγάπη για την επιβίωσή μας και στους λόγους για τουςυς αποτελεί αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της βιολογίας μας.
Συγκεκριμένα, γράφει: « Η αγάπη είναι το πεδίο εκείνων των συμπεριφορών ή των δυναμικών σωματικών διαθέσεων, μέσα από τις οποίες ο άλλος αναδύεται ως ο νόμιμος άλλος σε συνύπαρξη μαζί μας. Επίσης, η επιθετικότητα είναι το πεδίο εκείνων των συμπεριφορών ή των δυναμικών σωματικών διαθέσεων, μέσα από οποίες αρνείται κανείς τον άλλο ως νόμιμο άλλο σε συνύπαρξη μαζί μας. Παρόμοια, ο φόβος είναι το πεδίο εκείνων των συμπεριφορών ή των δυναμικών σωματικών διαθέσεων, μέσα από τις οποίες κάποιος απομακρύνεται από τις συνθήκες μέσα στις οποίες βρίσκεται. Με αυτούς τους όρους η αγάπη δεν είναι αρετή ή κάτι το ιδιαίτερο, αλλά είναι απλώς ένα βιολογικό φαινόμενο, με την έννοια του πεδίου εκείνων των συμπεριφορών διαμέσου των αναδύεται και οργανώνεται η κοινωνική ζωή. Είναι απλώς εκείνη η βιολογική δυναμική που συγκροτεί την εμπιστοσύνη και την αμοιβαία αποδοχή σε σωματικές και πνευματικές σχέσεις εγγύτητας και οικειότητας” [2]
Έτσι, στο πεδίο της αισθητικής αναγνωρίζουμε την αγάπη ως τον μοναδικό τρόπο να οργανώσουμε συνεργατικά τις κοινότητες και τις ομάδες στις οποίες ζούμε, όχι μόνο γιατί είναι όμορφο συναίσθημα, αλλά και διότι βιολογικά είναι η μόνη οδός που εξασφαλίζει τη συνεκτικότητα και την επιβίωσή μας στο χρόνο. . . . . .
Η αισθητική στάση συνίσταται, επιπλέον, να αναγνωρίσουμε ότι τα αποθέματα είναι δυναμικά, συμβαίνουν δηλαδή σε όλη μας τη ζωή, και ότι έχουμε τη δύναμη να μετατρέψουμε τις οδυνηρές απώλειες σε εμπειρίες επιβίωσης!
Η Βιολογία της Αγάπης
Το πιο κάτω κείμενο αποτελεί μετάφραση του άρθρου “ The Biology of Love “.
Ο Δρ. Ο Bruce Lipton κάθισε μαζί με την Δρα Deborah Sandella και αποκάλυψε πώς τα κύτταρα κρατούν μέσα τους τα βαθιά μυστικά της καρδιάς.
Science of Mind, Φεβρουάριος 2012, Τόμος 85, Αριθμός 2
Τι σχέση έχουν τα κύτταρά σας με την αγάπη; Η βιολογία και ο ρομαντισμός δε μοιάζουν να πηγαίνουν μαζί, όμως σύμφωνα με τον Δρα Bruce Lipton, βιολόγο με ειδικότητα στα βλαστοκύτταρα, συγγραφέα του βιβλίου «Η Βιολογία της Πίστης» και βραβευμένο με το Βραβείο Ειρήνης Goi 2009, αυτά τα δύο δεν είναι καθόλου άσχετα. . . . . μεταξύ τους. Ονομάζει αυτό το φαινόμενο “Το Φαινόμενο του Μήνα του Μελίτου”.
Σχεδόν ο καθένας από εμάς μπορεί να θυμηθεί μια χρονική περίοδο στη ζωή του κατά την οποία ήταν «τρελά ερωτευμένος». Κατά τη διάρκεια αυτής της χυμώδους περιόδου της ζωής μας, λέει ο Lipton, η αντίληψή μας για τον κόσμο διευρύνεται και τα μάτια μας σπινθηρίζουν από χαρά. Το αίσθημα της στοργής μας δεν περιορίζεται στο σύντροφο που έχουμε επιλέξει. Νιώθουμε μάλλον έρωτα για ολόκληρη τη ζωή, και αυτό είναι κάτι που φαίνεται προς τα έξω.
Παίρνουμε ρίσκα με προθυμία, όπως να δοκιμάζουμε φαγητά, δραστηριότητες και νέα ρούχα. Ακούμε περισσότερο, μοιραζόμαστε περισσότερα και αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο στην απόλαυση της ζωής. Ο Lipton γελώντας σατιρίζει το γεγονός ότι πράγματα που μας φαίνονταν εχθρικά μέχρι χθες γίνονται στα μάτια μας επίγειος παράδεισος όταν ερωτευόμαστε. Ούτε καν παρατηρούμε τους επιθετικούς οδηγούς που μας εκνεύριζαν μέχρι χθες. Σήμερα είμαστε δοσμένοι στα όνειρά μας και σε τραγούδια αγάπης.
Όσο και να ακούγεται περίεργο, το κάθε κύτταρο μας ξεχωριστά συμπεριφέρεται σαν ένας μικροσκοπικός άνθρωπος, λέει ο Lipton. Μέσα μας, πενήντα τρισεκατομμύρια μικροσκοπικά κύτταρα με ανθρώπους συνεργάζονται μεταξύ τους. Αυτά τα κύτταρα, το ένα στο πλευρό του άλλου, βοηθούν το ένα στο άλλο στην εκτέλεση εκατομμυρίων σημαντικών διεργασιών που πρέπει να συμβαίνουν ανελλιπώς, όπως είναι, για παράδειγμα, η άντληση αίματος από την καρδιά και η ανάσα των πνευμόνων. Όταν νιώθουμε ότι αγαπάμε, τότε και τα κύτταρά μας έχουν μέσα τους τη δόνηση της αγάπης. Αυτό ακούγεται πολύ καλό!
Όλα ξεκινούν από το φαινόμενο της ζωής, το οποίο εξ ορισμού έχει να κάνει με την κίνηση, σύμφωνα με τον Lipton. Οι πρωτεΐνες, τα κύρια στοιχεία της ζωής, διατάσσονται εύκολα σε σχηματισμό έργων γλυπτικής που αποτελούνται από οργανικά σύρματα και κινούνται ανταποκρινόμενα σε σήματα που έρχονται από το περιβάλλον. Η επιφάνεια του κάθε κυττάρου, οι πρωτεΐνες στην υποδοχή λαμβάνουν τα σήματα από το περιβάλλον, ενώ οι επιτελικές πρωτεΐνες μετατρέπουν αυτά τα μηνύματα σε δονήσεις, τις στέλνουν στον εγκέφαλο, όπου γίνεται η ερμηνεία τους, δηλαδή η αποκωδικοποίησή τους. Δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία για να καταλάβει κανείς τη διαφορά του τρόπου κίνησης αυτών των πρωτεϊνών όταν είναι ερωτευμένες και όταν είναι εκνευρισμένες.Όλοι είμαστε κάποτε και στις δύο αυτές καταστάσεις και μπορούμε να τις συγκρίνουμε μεταξύ τους!
Τη δεκαετία του 1980, όταν ο Lipton ανακάλυψε ότι η κυτταρική μεμβράνη είναι ο εγκέφαλος του κυττάρου, η επαναστατική έρευνα του έβγαλε το πόρισμα ότι τα σήματα που έρχονται από το περιβάλλον, είτε αγάπη είτε άλλα συναισθήματα, παίζουν τον κυριότερο ρόλο στην πρόκληση ασθενειών. . Προμήνυσε τη δημιουργία ενός από τα σημαντικότερα σημερινά πεδία μελέτης, την επιστήμη της Επιγενετικής, η οποία ερευνά το πώς οι κυτταρικές χημικές αντιδράσεις «ανοίγουν και κλείνουν το διακόπτη» στα γονίδια.
Έρευνες που έχουν γίνει πάνω σε αυτό το θέμα έχουν δείξει ότι το άγχος, η διατροφή, η συμπεριφορά, οι τοξίνες και άλλοι παράγοντες ενεργοποιούν χημικούς διακόπτες που ρυθμίζουν την έκφραση των γονιδίων. Ο Lipton διευκρινίζει ότι αυτή η νέα περιοχή έρευνας αποκαλύπτει πως οι περιβαλλοντικές επιδράσεις προξενούν ασθένειες σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι τα γονίδια. Λέει ότι πρόσφατες έρευνες πάνω στον καρκίνο έχουν δείξει πως οι γενετικοί παράγοντες σχετίζονται με την ασθένεια μόνο στο 10% των περιπτώσεων. Με άλλα λόγια, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον είναι υπεύθυνος για την υγεία του σώματός μας κατά 90%.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι αυτό που αναφέρει ο Lipton σχετικά με σύγχρονες έρευνες που αποδεικνύουν ότι οι πρωτεϊνικές δομές μας ενεργοποιούνται πολύ περισσότερο από μη υλικά σήματα παρά από χημικά σήματα. Με άλλα λόγια, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον επιδρά πάνω στην υγεία μας πολύ πιο έντονα από όσο μπορούν να επιδράσουν τα φάρμακα. Ετσι, η επιστήμη μας λέει ότι διαθέτουμε μεγαλύτερη έμφυτη ικανότητα να θεραπεύουμε τις ασθένειες μόνο μας από την ικανότητα που έχουν τα φάρμακα.
Ο Lipton τονίζει, με έναν τόνο ενθουσιασμού: “Υπέροχα! Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν είναι θύματα των γονιδίων τους όπως νομίζαμε μέχρι τώρα. Μπορούν να αλλάξουν τους τρόπους που αντιλαμβάνονται τα πράγματα και έτσι μπορούν να αλλάξουν και την υγεία τους. Αυτό είναι πραγματικά συνταρακτικό! Η παλαιά βιολογία απέκλειε τη δυνατότητα επιλογής και έλεγχε μόνο το αποτέλεσμα. Όταν λες στους ανθρώπους ότι είναι θύματα, τότε η δύναμη τους ελαττώνεται. Αυτό που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να αλλάξουν τις αντιλήψεις τους, ώστε να μην μπορούν να αλλάξουν και τα αποτελέσματα των αντιλήψεων τους πάνω στην υγεία τους».
Ρωτάτε μήπως πώς ακριβώς λειτουργεί όλο αυτό; Το κύτταρο είναι εξ ορισμού ένα “τσιπ”, δηλαδή ένας μικροεπεξεργαστής, μας λέει ο Lipton. Όλες οι μνήμες και οι πεποιθήσεις μας που σχετίζονται με την αντίληψή μας αποθηκεύονται στην κυτταρική μεμβράνη και από εκεί στέλνονται στον εγκέφαλο για ερμηνεία (αποκωδικοποίηση). Ο εγκέφαλος ανταποκρίνεται σε αυτά τα μηνύματα που αποτελούνται από δονήσεις με το να δημιουργείται μία συνοχή μεταξύ της πεποίθησης και της πραγματικότητας. Με άλλα λόγια, όταν τα κύτταρά σας εκπέμπουν σήματα προς τον εγκέφαλο, ο εγκέφαλος εργάζεται επιμελώς για να δημιουργήσει την ίδια χημική πραγματικότητα στο σώμα σας.Αν πιστεύετε ότι θα αρρωστήσετε, τότε ο εγκέφαλος θα βάλει τα κύτταρά σας να συνεργαστούν μεταξύ τους με σκοπό να κάνει πραγματικότητα αυτήν την πεποίθησή σας. αντίστοιχα,
Αυτή η καθοριστική δύναμη που έχει ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον μας παρουσιάζεται, λέει ο Lipton, σε μελέτες που ασχολήθηκαν με υιοθετημένα παιδιά που ασθένησαν όπως από καρκίνο με την ίδια συχνότητα και τα θετικά αδέλφια τους που μεγάλωσαν στην ίδια οικογένεια, έχοντας όμως διαφορετικά γονίδια. Επιπλέον, ο Lipton αναφέρει ότι «η ιατρική επιστήμη έχει αναγνωρίσει ότι η ασθένεια σπέρνεται στο σώμα στα πρώτα έξι χρόνια της ζωής μας, όταν δηλαδή οι πεποιθήσεις ‘φορτώνονται’ από την οικογένεια στο υποσυνείδητο του παιδιού». Κατά τη διάρκεια αυτών των έξι ετών, οι εγκέφαλοι των παιδιών λειτουργούν κατά κύριο λόγο στην περιοχή των κυμάτων θήτα, που προξενούν μια κατάσταση υπναγωγίας στον εγκέφαλο.Αυτή η κατάσταση υπνωτισμού εξηγεί για ποιο λόγο τα παιδιά δεν μπορούν πάντα να διακριθούν τα όρια μεταξύ φαντασίας και αντικειμενικού κόσμου. Καθώς περιφέρονται μέσα στον κόσμο σε κατάσταση ύπνωσης, τα μικρά παιδιά απορροφούν και ενσωματώνουν τις πεποιθήσεις των γονέων τους στην υποσυνείδητη μνήμη τους χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς καμία ικανότητα διάκρισης.
Ο Lipton εξηγεί με ποιον ακριβώς τρόπο λειτουργούν αυτές οι υποσυνείδητες καταγραφές, συγκρίνοντάς τους με ένα iPod. Όταν αποκτάς ένα καινούργιο iPod, δεν περιέχει καμία εγγραφή, και έτσι δεν μπορείς να παίξεις καμία μουσική. Όταν κατεβάσεις μερικά τραγούδια στη μνήμη, τότε μπορείς να παίξεις τα αποθηκευμένα τραγούδια. Αυτά είναι τα μόνα που μπορείς να παίξεις. Υπάρχουν ακόμη πολλές επιλογές τραγουδιών, όμως δεν μπορείς να παίξεις στο iPod σου, εκτός από τις κατεβάσεις και αυτά. Κατά τον ίδιο τρόπο, ό,τι έχει εγγραφεί στην υποσυνείδητη μνήμη μας και έχει αποθηκευτεί στα κύτταρά μας είναι η μόνη διαθέσιμη επιλογή που έχουμε όσο αφορά το τι θα ακουστεί και θα ιδωθεί στο σώμα μας.Οι άλλες επιλογές δεν είναι δυνατές, μέχρι να εγγραφούν ως πεποιθήσεις και αντιλήψεις μέσα στο υποσυνείδητο. Κατά συνέπεια, εκφράζουμε αυτόματα και αθέλητα τις πεποιθήσεις των γονέων μας, εκτός αν εκθέτουμε τον εαυτό μας σε άλλες πεποιθήσεις ή αν ελέγχουμε μέσα μας νέες πεποιθήσεις. (Σημείωση του μεταφραστή: βλ. το κεφάλαιο από την «Πολιτεία της Λευτεριάς»: Α19. Οι παλιές επιρροές του περιβάλλοντος )
Ο Lipton επισημαίνει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν το μυαλό τους και τις πεποιθήσεις τους πολύ εύκολα. Λέει ότι, αν διδάξουμε στα παιδιά μας κατά τη διάρκεια των πρώτων έξι ετών της ζωής τους ότι μπορεί να αλλάξει το μυαλό τους και άρα και το σώμα τους, τότε θα γίνει ευκολότερη η γενικευμένη μας μετάβαση σε μία κατάσταση αγάπης και ζωντάνιας.
Η κυτταρική βιολογία όχι μόνο δεν έχει να μας πει κάτι σημαντικό σχετικά με την αγάπη στα σώματά μας, αλλά είναι επίσης και πολύ διαφωτιστική σχετικά με τη φύση των τρόπων διασύνδεσης μεταξύ των ανθρώπων, λέει ο Lipton. Η Βιομητική είναι ένας νέος της βιολογίας, ο κατασκευαστής των καλύτερων ιδεών της φύσης για να επιλύσει προβλήματα. Τα ζώα, τα φυτά και τα μικρόβια έχουν βρει ποιες μεθόδους αποδίδουν και ποιες όχι, και άρα μπορούμε να διδαχθούμε από αυτά. Μας υποδεικνύουν τρόπους λειτουργίας που έχουν αντέξει εδώ και περισσότερα από 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια .
Στο τελευταίο βιβλίο του Lipton, που λέγεται “Spontaneous Evolution”, δηλαδή “Αυθόρμητη ή Απροσχεδίαστη Εξέλιξη” και το οποίο συνέγραψε μαζί με τον Bhaerma, υποστηρίζει ότι τα κύτταρα είναι πιο έξυπνα από εμάς, όσο αφορά τη δημιουργία συσκευών που ευημερούν. Οι δύο συγγραφείς αποσαφηνίζουν το πώς ακριβώς οργανώνονται τα κύτταρα ώστε να έχουν ένα νομισματικό σύστημα που πληρώνει τα άλλα κύτταρα ανάλογα με τη σημαντικότητα της εργασίας που αποθηκεύει το περισσευούμενο κέρδος στις τράπεζες της κοινότητάς τους. Ένα σύστημα έρευνας και ανάπτυξης (R&D) που αναπτύσσει τεχνολογία και βιοχημικά ισοδύναμα εκτεταμένων δικτυωτών υπολογιστών. Πολύπλοκα περιβαλλοντικά συστήματα επεξεργάζονται και καθαρίζουν τον αέρα και το νερό με μεθόδους που οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε καν φανταστεί.Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στα συστήματα θέρμανσης και ψύξης. Το σύστημα επικοινωνιών μέσα στο κάθε κύτταρο και μεταξύ των κυττάρων είναι ένα διαδίκτυο (internet) που βρίσκεται σε θέση να στέλνει ζιπαρισμένα (συμπυκνωμένα) μυνήματα απευθείας σε μεμονωμένα κύτταρα που είναι οι προκαθορισμένοι αποδέκτες των μηνυμάτων αυτών. Διαθέτουν ακόμα και σύστημα δικαιοσύνης, το οποίο θέτει υπό προσωρινή κράτηση, φυλακίζει, ανακαλύπτει και, με μία μέθοδο που μοιάζει με αυτήν του Dr Kevorkian , βοηθάει τα καταστροφικά κύτταρα να αυτοκτονούν.Σε αντίθεση με εμάς τους ανθρώπους, τα κύτταρα έχουν οργανώσει ένα ολοκληρωμένο σύστημα υγείας και πρόνοιας, το οποίο διασφαλίζει ότι το κάθε κύτταρο λαμβάνει όσα χρειάζονται για να παραμείνουν υγιείς, καθώς επίσης και ένα ανοσοποιητικό σύστημα που προστατεύει τα κύτταρα και το σώμα τόσο αποτελεσματικά ένας αφοσιωμένος εθνοφύλακας.
Ο Lipton κάνει έναν ενδιαφέροντα παραλληλισμό μεταξύ του πώς 50 τρισεκατομμύρια κύτταρα συνεργάζονται στο ανθρώπινο σώμα για την ευημερία της μονάδας που ονομάζεται άνθρωπος και του πώς 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν επίσης να συνεργαστούν αρμονικά για την ευημερία της μονάδας που λέγεται πλανήτης ή ανθρωπότητα. Επισημαίνει ότι δεν έχουμε καταφέρει εμείς οι άνθρωποι τόσο καλά όσο τα κύτταρά μας.
Ο Lipton τονίζει ότι ο ατομικός νους του καθενός από εμάς, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το κάθε μεμονωμένο κύτταρο, έχει πολύ μικρότερο επίπεδο συνείδησης από το επίπεδο συνείδησης που έχει ολόκληρη η ομάδα συνολικά. Όταν ένα κύτταρο ολοκληρώνει την εξέλιξή του, συγκεντρώνεται μαζί με άλλα κύτταρα σε αποικίες, προκειμένου να μοιραστεί μαζί τους και να διευρύνει την ικανότητα της συνείδησης. Υπάρχει η νοοτροπία ότι «κανένα κύτταρο δε θα μείνει πίσω» και λαμβάνεται μέριμνα για την ορθή κατανομή των πόρων με σκοπό την υποστήριξη του συνόλου. Ο Lipton λέει ότι εμείς οι άνθρωποι, αν λειτουργούσαμε με συνεταιρισμό και κοινοκτημοσύνη, που τα πνεύματα πήγαμε πολύ καλά και θα καταφέρουμε να αναπτύξουμε ένα τόσο υψηλό επίπεδο συνειδητότητας όπως τα κύτταρά μας. Γράφει, συγκεκριμένα:
Πρώτα, όμως, θα πρέπει να εργαστούμε «πάνω στη δική μας αυλή», τονίζει ο Lipton: «Πρέπει να διαφοροποιήσουμε την εξέλιξη των δικών μας ατομικών εαυτών, προκειμένου να μπορέσει να προοδεύσει και η συνειδητότητα της κοινότητας όλων των ανθρώπων». Μας παροτρύνει να ξαναπάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας με το να επανεγγράψουμε τις αντιλήψεις μας, ώστε να δημιουργηθεί ξανά και ξανά μέσα μας τη διάθεση του “τρελά ερωτευμένου”. Μας ενθαρρύνει να «κατεβάσουμε» και να εγγράψουμε νέες πεποιθήσεις αγάπης και ενδυνάμωσης μέσα στην κυτταρική μας μνήμη, έτσι ώστε τα κύτταρά μας να έχουν στη διάθεσή τους υπέροχες μελωδίες με στίχους που θα επιβεβαιώσουν την ικανότητα μας να αγαπάμε και να αγαπάμε. (σημείωση του μεταφραστή: βλ. το κεφάλαιο από «Το Βιβλίο των Ονείρων»: «Η επανάληψη θεμελιώνει και αναπτύσσει .»)
Η βιολογία της αγάπης: ένας δρόμος για τον παράδεισο πάνω στη γη
Ο Lipton την έρευνα του πώς θα νιώσουμε μονίμως “ερωτευμένοι” την ονομασία “η επιστήμη της δημιουργίας του παράδεισου πάνω στη Γη”. Η επιστήμη έχει ήδη αναφερθεί σε τέτοιου είδους πράγματα, γράφει ο Lipton. Για παράδειγμα, οι ερευνητές του Hearth Math ( https://www.heartmath.com/ ) έχουν βρει ότι ο αντίτυπος της αγάπης στο σώμα είναι πραγματικός και βιοχημικός μετρημένος: «Όταν τα άτομα εστιάζουν την προσοχή τους στην καρδιά και είναι ένα από τα βασικά αισθήματα που έχουν για την καρδιά τους, όπως για παράδειγμα, εκτίμηση ή φροντίδα, τότε αυτά τα αισθήματα δίνουν στους κτύπους της καρδιάς έναν πιο κανονικό και συνεκτικό ρυθμό. Η βελτίωση της συνοχής και της κανονικότητας των καρδιακών παλμών ενεργοποιεί μία χιονοστιβάδα από νευρολογικά και βιοχημικά φαινόμενα, τα οποία επηρεάζουν σχεδόν όλα τα όργανα του σώματος. Υπάρχουν έρευνες που παρουσιάζουν ότι η αυξημένη συνοχή των καρδιακών παλμών οδηγεί σε αυξημένη διανοητική ικανότητα, επειδή μειώνει τη λειτουργία του συμπαθητικού νευρικού συστήματος (δηλαδή του μηχανισμού μας «μάχη ή φυγή») ενώ παράλληλα αυξάνει τη δραστηριότητα του παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος, που ευνοεί την ανάπτυξη . Κατά συνέπεια, μειώνεται η έκκριση των ορμονών του στρες και παράγεται η αντιγηραντική ορμόνη DHEA. Άρα, η αγάπη πράγματι μας κάνει πιο υγιείς και ευτυχισμένους και μας χαρίζει περισσότερα χρόνια καλής ζωής.
Το συμπέρασμα είναι ότι η μοριακή βιολογία και η αγάπη είναι ένα συνταίριασμα που έχει φτιαχτεί στο παράδεισο. Ο Δρ. Ο Bruce Lipton μας προκαλεί να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε πώς μπορούμε να βιώσουμε αυτόν τον επίγειο παράδεισο διαρκώς, με πρωτεΐνες που θα χορέψουν μέσα στα κύτταρά μας, τα οποία θα συνδεθούν ευτυχισμένα μέσα στην αγάπη.