Ριζική παρουσία : Μια εναλλακτική στη θεραπευτική συνθήκη. Sheila McNamee

Μετάφραση: Μυρσίνη Νοχού

Επιστημονική επιμέλεια: Γιώργος Κεσίσοσγλου

Ιστοσελίδα του περιοδικού: http://www.tandfonline.com/loi/rejp20

Παράθεση του άρθρου : Sheila McNamee (2015) Radical present: Alternatives to the therapeutic state, European Journal of Psychotherapy & Counselling, 17 (4), 373-383, DOI: 10.1080/13642537.2015.1094

Σύνδεσμος του άρθρου http://dx.doi.org/10.1080/13642537.2015.1094504

European Journal of Psychotherapy & Counseling , 2015

Τομ. 17, No. 4, 373–383, http://dx.doi.org/10.1080/13642537.2015.1094504

Ριζοσπαστική παρουσία: Μια εναλλακτική στη θεραπευτική συνθήκη

Sheila McNamee *

Τμήμα Επικοινωνίας, Πανεπιστήμιο NewHampshire , Durham , ΗΠΑ

( Αποστολή προς δημοσίευση 8 Αυγούστου 2015, Αποδοχή δημοσίευσης 12 Αυγούστου 2015 )

Αυτό το άρθρο εισαγάγει την ιδέα της ριζοσπαστικής παρουσίας ως εναλλακτική στην τρέχουσα θεραπευτική συνθήκη (το λεγόμενο σύμπλεγμα-ψυ), η οποία επικρατεί σήμερα. Η ριζοσπαστική παρουσία απαιτεί από εμάς να αντιμετωπίσουμε την κυριαρχία των ψυχολογικών συστημάτων που καθορίζουν, ελέγχουν και περιορίζουν τους τρόπους με τους οποίους ζούμε. Μας προσκαλεί να μετατοπίσουμε την προσοχή μας από τη διάγνωση και από τη θεραπεία ατόμων στη διερεύνηση των ευρύτερων σχεσιακών και θεσμικών πλαισίων και στους τρόπους με τους οποίους οι επαγγελματίες και οι απλοί άνθρωποι μπορούν να είναι δεκτικοί, παρόντες, και ανοιχτοί σε μια πολλαπλότητα των μορφών της. ζωής.

Λέξεις κλειδιά: Ριζοσπαστική παρουσία, Σχεσιακό είναι, Ψυ-σύμπλεγμα ψυχολογικός λόγος, Θεραπευτικό κατεστημένο

Εισαγωγή

Ένας χρήσιμος τρόπος για να αντιληφθούμε την θεραπευτική κατάσταση περιγράφεται στο Governing the soul: The shaping of the private self ( 1990 ) και στο Inventing yourself: Psychology, power and personhood ( 1998 ) του Nikolas Rose. Σε αυτούς τους κλασικούς πλέον τόμους, ο Rose βασίζεται στο έργο του Foucault (1965, 1972, 1973, 1977). Ο Foucault και άλλοι μετα-στρουκτουραλιστές υποστηρίζουν ότι η αίσθηση του εαυτού, που βρίσκεται κατά βάση στην ιδεολογία της ατομικότητας, της αυτονομίας, της ελευθερίας επιλογής και της ελευθερίας του 20 ^ουαιώνα, οικοδομήθηκε μέσα από την άνοδο και την εξέλιξη των κοινωνικών επιστημών και των επιστημών που ασχολούνται με την ψυχική υγεία. Αυτοί οι κλάδοι (ψυχολογία, ψυχιατρική, ψυχοθεραπεία, ψυχανάλυση, κοινωνιολογία και ανθρωπολογία) έχουν εμφανιστεί ως κυρίαρχα συστήματα λόγου που ρυθμίζουν τη ζωή μας. Συγκεκριμένα, αυτό που θεωρεί έναν πολιτισμό ή μια κοινωνία «φυσιολογικό» ρυθμίζεται από τους κλάδους των κοινωνικών επιστημών και των επιστημών που ασχολούνται με την ψυχική υγεία και περιλαμβάνει τη φυσιολογική σεξουαλικότητα, την οικογενειακή ζωή και αυτό που θεωρείται λογικό.
    Σε αυτή τη βάση, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι ζούμε μέσα σε μια «θεραπευτική συνθήκη» (Szasz, 1984) τον τελευταίο αιώνα. Πρόκειται για μια θεραπευτική κατάσταση καθώς όλοι, ανεξάρτητα από τον επαγγελματικό τομέα στον οποίο έχει δεσμευτεί ο καθένας, προσφέρεται να μας παρακολουθούν οι ειδήμονες – ειδήμονες γιατροί, ειδήμονες μελετητές, ειδήμονες θεραπευτές, ειδήμονες πολιτικοί, ειδήμονες διευθυντές κ.λπ. Η κίνηση να προχωρήσουμε πέρα ​​από τη θεραπευτική συνθήκη δεν είναι μια ένδειξη εκμηδένισης της ψυχοθεραπείας ή οποιοσδήποτε επιστήμης που ασχολείται με την ψυχική υγεία, ούτε κατάργηση κάθε μορφής εμπειρογνωμοσύνης. Είναι περισσότερο μια ανάγκη να οραματιστούμε εναλλακτικές λύσεις για τους φιλείς, κυρίαρχους, εστιασμένους στην ατομικότητα και συχνά παθολογικούς τρόπους ζωής. Πρόκειται για μια κίνηση να εξερευνήσουμε και να φανταστούμε εναλλακτικές λύσεις στην εξατομικευμένη παθολογία. Σε μερικούς ανθρώπους αυτό μπορεί να φαίνεται ως ένα παράξενο εγχείρημα, ενώ σε άλλους μπορεί να μοιάζει ως ένα αιρετικό εγχείρημα. Τελικώς, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν διαγνωστεί με ψυχώσεις, με ‘ελλείψεις’ στον χαρακτήρα, γνωστούς περιορισμούς και παραβατικές συμπεριφορές. Η κοινή πεποίθηση είναι ότι αυτά τα προβλήματα που παρουσιάζονται σε ένα άτομο, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μεμονωμένα και ξεχωριστά. Αλλά τι γίνεται αν η ψυχωση, η προσωπικότητα και η ιδιαιτερότητα σε γνωστικό και συμπεριφορικό επίπεδο δεν θεωρούνταν ότι προέρχονται και ενυπάρχουν σε ένα άτομο αλλά εναλλακτικά να γίνουν αντιληπτές ως εκφράσεις διαφορετικών αξιών και πεποιθήσεων – που όλες αναδύονται και διακρίνονται σε διαφορετικές κοινότητες που έχουν ξεχωριστό γλωσσικό κώδικα. Αυτό το άρθρο θα διερευνήσει αυτήν την αλλαγή εστίασης ως μια κίνηση πέρα ​​από τη θεραπευτική συνθήκη.

Συστήματα λόγου που «παθολογικοποιούν»

Ο Foucault καθιστά σαφές ότι το πειθαρχικό σύστημα λόγου που αναφέρεται στο « σύμπλεγμα-ψυ» (Rose, 1990) είναι – ακριβώς αυτό – ένα σύστημα λόγου. Είναι ένας τρόπος για να συνομιλήσουμε, ένας τρόπος να υπάρχουμε στον κόσμο. Και προεκτείνοντας αυτή τη σκέψη, προτείνει ότι υπάρχουν ή θα μπορούσαν να υπάρχουν και να είναι διαθέσιμες σε εμάς, εναλλακτικούς τρόπους συνομιλίας και ύπαρξης στον κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι επιστημονικοί λόγοι αναφορικά με την ψυχική υγεία είναι λανθασμένοι ή μη χρήσιμοι. Αντίθετα προτείνεται ότι, όταν εμπλεκόμαστε στη θεραπεία, θα πρέπει να αναρωτηθούμε πόσο χρήσιμο είναι το συνοδό λεξιλόγιο που προέρχεται από τις επιστήμες της ψυχικής υγείας – αναφέρεται στο λεξιλόγιο που περιλαμβάνει τη «διάγνωση», την «παθολογία» και την «ψυχική ασθένεια».

Η επικέντρωση στο άτομο μέσα στη σύγχρονη κοινωνία είναι το παραπροϊόν αυτών των αναδυόμενων και τελικά κυριαρχικών συστημάτων λόγου. Και όταν η παραπάνω συνθήκη γίνεται αντιληπτή σε ιστορικά, πολιτιστικά και κοινωνικά πλαίσια, καθίσταται δυνατή η αναγνώριση του ότι όλοι είμαστε ενεργοί συμμετέχοντες στη δύναμη και την κυριαρχία του συμπλέγματος-ψυ. Μια μικρή απεικόνιση των όσων περιγράφονται, οι περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν μια επαγγελματική εικονική βοήθεια, όταν αντιμετωπίζουν προκλήσεις στις σχέσεις τους ή προβλήματα στη ζωή τους. Στην πραγματικότητα, αυτό που φτάνει να αναγνωριστεί ως «πρόβλημα» ή «πρόκληση» είναι ήδη εγγεγραμμένο στο άτομο λόγω της φυσιολογικοποίησης του συμπλέγματος-ψυ. Αν ένα μέλος ενός ερωτικού ζευγαριού αναζητήσει συντροφικότητα εκτός της σχέσης, η ενότητα του ζευγαριού κινδυνεύει. Αν ένα άτομο είναι δυσαρεστημένο με τη δουλειά κάποιου, πρέπει να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το κίνητρο αυτού. Στην ουσία όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη σύγχρονη κοινωνία εντοπίζονται σε κάποια προσωπική αποτυχία ή κάποιο λάθος με βάση μια μοντερνιστική και ατομική άποψη. Επιπρόσθετα, όταν ένα άτομο «δουλεύει» πάνω στα προβλήματά του με μια επαγγελματία, η κοινή πεποίθηση είναι ότι η πιο σοφή κίνηση για όσους βρίσκονται στο στενό δίκτυο των σχέσεων του είναι να μείνουν μακριά και να αφήσουν τον επαγγελματία να κάνει τη δουλειά. Στην ουσία όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη σύγχρονη κοινωνία εντοπίζονται σε κάποια προσωπική αποτυχία ή κάποιο λάθος με βάση μια μοντερνιστική και ατομική άποψη. Επιπρόσθετα, όταν ένα άτομο «δουλεύει» πάνω στα προβλήματά του με μια επαγγελματία, η κοινή πεποίθηση είναι ότι η πιο σοφή κίνηση για όσους βρίσκονται στο στενό δίκτυο των σχέσεων του είναι να μείνουν μακριά και να αφήσουν τον επαγγελματία να κάνει τη δουλειά. Στην ουσία όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη σύγχρονη κοινωνία εντοπίζονται σε κάποια προσωπική αποτυχία ή κάποιο λάθος με βάση μια μοντερνιστική και ατομική άποψη. Επιπρόσθετα, όταν ένα άτομο «δουλεύει» πάνω στα προβλήματά του με μια επαγγελματία, η κοινή πεποίθηση είναι ότι η πιο σοφή κίνηση για όσους βρίσκονται στο στενό δίκτυο των σχέσεων του είναι να μείνουν μακριά και να αφήσουν τον επαγγελματία να κάνει τη δουλειά.

   Σε αυτές τις απλές απεικονίσεις, βλέπουμε την επίδειξη των δεσμών των σχέσεων. Πού είναι η κοινότητα για να υποστηρίξει ένα άτομο που υποφέρει; Ποιος – αν υπάρχει κάποιος – μπορεί να είναι σε θέση να προσφέρει εναλλακτικές οπτικές του βιώματος ενός ατόμου, οπτικές που δεν παθολογούν; Τα εργασιακά προβλήματα οφείλονται πραγματικά στην έλλειψη κινήτρων ενός ατόμου ή μπορεί η «έλλειψη κινήτρου» να είναι μια λογική απάντηση – αντίδραση απέναντι σε ένα αυτοαρχικό αφεντικό ή σε ανταγωνιστικούς συναδέλφους; Μια κίνηση πέρα ​​από την θεραπευτική συνθήκη διαθέτει αυτό που έχω αποκαλέσει «ριζοσπαστική παρουσία» (McNamee, press-a), δηλαδή μια πολλαπλότητα πόρων προσανατολισμένων στη δράση. Αυτή θεωρώ ότι ‘κουμπώνει’ με την προσοχή στις καθημερινές, ενσώματες αλληλεπιδράσεις μας. Μια ηθική του λογοθετικού μας δυναμικού μας παρέχει «την αναστοχαστική δυνατότητα να αναρωτηθούμε σχετικά με τις κοινές πρακτικές και να αμφισβητήσουμε το ‘καθεστώς αλήθειας’ τους ». Μια σχεσιακή ηθική εμπεριέχει επίσης τη διαφορετικότητα και την πολυπλοκότητα, αποφεύγοντας την αναζήτηση τυποποιημένων πρακτικών» (McNamee, press-b). Για να εναρμονιστούμε με μια σχεσιακή ηθική χρειάζεται να εγκαταλείψουμε την εμπιστοσύνη σε αφηρημένες αρχές και σε επίσημους κώδικες· δεν πρόκειται για μια προσπάθεια χάους ή αναρχίας, αλλά μια προσπάθεια να αποδώσουμε προσοχή σε αυτό που ξεδιπλώνεται στα συγκεκριμένα πλαίσια και στις σχέσεις στις οποίες βρισκόμαστε. Επίσης, είναι σημαντικό να θεωρήσουμε αυτά τα τοπικά πλαίσια σε σχέση με το ευρύτερο σύνολο των αφηρημένων κωδίκων ηθικής, οι οποίοι έχουν αναδυθεί σε κυρίαρχα συστήματα λόγου. Δεν πρόκειται για μια ηθική του «anything going». Αντίθετα, πρόκειται για μια ηθική απόκριση στον εαυτό, στους άλλους και στο περιβάλλον και με βάση την οποία το κάθε σύνολο πρακτικών, πεποιθήσεων ή αξιών να ληφθεί υπόψη στο πλαίσιο των κυρίαρχων κοινωνικών πρακτικών. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια παραγωγική κίνηση πέρα ​​από τη θεραπευτική συνθήκη μιας απομάκρυνσης από το σύμπλεγμα-ψυ και από διάφορα συστήματα λόγου που συνδέονται με αυτό, προς την εστίαση σε διαδραστικές διεργασίες (επικοινωνία). Αυτό ανοίγει τον χώρο για την ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο οι εμπλεκόμενοι συμμετέχοντες μπορούν να μετακινηθούν πέρα ​​από τις κανονιστικές αντιλήψεις καθώς και μορφές πρακτικής προς τις συνκατασκευές παραγωγικών και ανταποκρινόμενων εναλλακτικών λύσεων. στους άλλους και στο περιβάλλον και με βάση την οποία απαιτείται το κάθε σύνολο πρακτικών, πεποιθήσεων ή αξιών να ληφθεί υπόψη υπό το πρίσμα των κυρίαρχων κοινωνικών πρακτικών. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια παραγωγική κίνηση πέρα ​​από τη θεραπευτική συνθήκη μιας απομάκρυνσης από το σύμπλεγμα-ψυ και από διάφορα συστήματα λόγου που συνδέονται με αυτό, προς την εστίαση σε διαδραστικές διεργασίες (επικοινωνία). Αυτό ανοίγει τον χώρο για την ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο οι εμπλεκόμενοι συμμετέχοντες μπορούν να μετακινηθούν πέρα ​​από τις κανονιστικές αντιλήψεις καθώς και μορφές πρακτικής προς τις συνκατασκευές παραγωγικών και ανταποκρινόμενων εναλλακτικών λύσεων. στους άλλους και στο περιβάλλον και με βάση την οποία απαιτείται το κάθε σύνολο πρακτικών, πεποιθήσεων ή αξιών να ληφθεί υπόψη υπό το πρίσμα των κυρίαρχων κοινωνικών πρακτικών. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια παραγωγική κίνηση πέρα ​​από τη θεραπευτική συνθήκη μιας απομάκρυνσης από το σύμπλεγμα-ψυ και από διάφορα συστήματα λόγου που συνδέονται με αυτό, προς την εστίαση σε διαδραστικές διεργασίες (επικοινωνία). Αυτό ανοίγει τον χώρο για την ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο οι εμπλεκόμενοι συμμετέχοντες μπορούν να μετακινηθούν πέρα ​​από τις κανονιστικές αντιλήψεις καθώς και μορφές πρακτικής προς τις συνκατασκευές παραγωγικών και ανταποκρινόμενων εναλλακτικών λύσεων. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια παραγωγική κίνηση πέρα ​​από τη θεραπευτική συνθήκη μιας απομάκρυνσης από το σύμπλεγμα-ψυ και από διάφορα συστήματα λόγου που συνδέονται με αυτό, προς την εστίαση σε διαδραστικές διεργασίες (επικοινωνία). Αυτό ανοίγει τον χώρο για την ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο οι εμπλεκόμενοι συμμετέχοντες μπορούν να μετακινηθούν πέρα ​​από τις κανονιστικές αντιλήψεις καθώς και μορφές πρακτικής προς τις συνκατασκευές παραγωγικών και ανταποκρινόμενων εναλλακτικών λύσεων. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια παραγωγική κίνηση πέρα ​​από τη θεραπευτική συνθήκη μιας απομάκρυνσης από το σύμπλεγμα-ψυ και από διάφορα συστήματα λόγου που συνδέονται με αυτό, προς την εστίαση σε διαδραστικές διεργασίες (επικοινωνία). Αυτό ανοίγει τον χώρο για την ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο οι εμπλεκόμενοι συμμετέχοντες μπορούν να μετακινηθούν πέρα ​​από τις κανονιστικές αντιλήψεις καθώς και μορφές πρακτικής προς τις συνκατασκευές παραγωγικών και ανταποκρινόμενων εναλλακτικών λύσεων.

   Για να γίνει περισσότερο σαφές, συχνά ο λόγος της επιστήμης της ψυχολογίας και της διάγνωσης μπορεί να είναι πολύ χρήσιμος. Ταυτόχρονα μερικές φορές μπορεί να είναι και επικίνδυνα καταστροφικός. Εάν απλώς χρησιμοποιούμε τα εργαλεία του κλάδου (δηλαδή την διάγνωση) στην ψυχοθεραπεία, επειδή «έτσι γίνονται τα πράγματα», δεν μπορούμε να μιλήσουμε για μια ριζοσπαστική παρουσία. Δεν μπορούμε να αναστοχαστούμε σχετικά με το πώς συνεργαζόμαστε στο πλαίσιο της συνκατασκευής της θεραπευτικής διεργασίας.

Έχω παρουσιάσει ξανά (McNamee, 2004) μια οπτική γωνία της διαλογικής εστίασης σε διαδραστικές διεργασίες και στον τρόπο με τον οποίο η ανταπόκριση του ενός προσώπου στο άλλο αλλά και στο περιβάλλον τους μπορεί να δημιουργήσει αυτό που «γνωρίζουμε», αυτό που «καταλαβαίνουμε» και αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως «πραγματικό». Ας σκεφτούμε τον τρόπο μέσω του οποίου αναδύονται συγκεκριμένοι τρόποι κατανόησης του κόσμου. Το νόημα αναδύεται καθώς οι κοινότητες των ανθρώπων συντονίζουν τις δραστηριότητές τους. Αυτά τα νοήματα, με τη σειρά τους, έχουν την αίσθηση μιας ηθικής τάξης. Ο συνεχής συντονισμός που δουλεύει σε κάθε σχέση ή δημιουργεί μια τελικά αισθήματα κοινών πρακτικών που θεωρούνται δεδομένες και αυτονόητες και οι οποίες είναι διαφορετικά γνωστές ως κυρίαρχα (και σε μεγάλο βαθμό αμφισβήτητα) συστήματα λόγου.

    Καθώς οι άνθρωποι συντονίζουν τις δραστηριότητές τους με άλλους ανθρώπους, αναδύονται άμεσα τελετουργίες και μοτίβα. Αυτές οι τελετουργίες γεννούν μια αίσθηση ανάπτυξης προτύπων και προσδοκιών που χρησιμοποιούμε για να αξιολογήσουμε τις δικές μας πράξεις αλλά και τις πράξεις των άλλων. Μόλις τεθούν σε εφαρμογή τα εν λόγω πρότυπα ξεκινά η δημιουργία αξιών και πεποιθήσεων (η ηθική τάξη). Επιπλέον, ξεκινώντας από την πολύ απλή διαδικασία συντονισμού των μεταξύ μας δραστηριοτήτων, αναπτύσσουμε ολόκληρα συστήματα πεποιθήσεων, ηθικής και αξιών. Φυσικά, το σημείο εκκίνησης για την ανάλυση κάθε δεδομένης ηθικής τάξης (πραγματικότητα) δεν περιορίζεται στους σχετικούς μας συντονισμούς. Μπορούμε να διερευνήσουμε, εξίσου, τα μοτίβα αλληλεπίδρασης ή την αίσθηση υποχρέωσης (πρότυπα και προσδοκίες) που αναφέρουν τους συμμετέχοντες ανά πάσα στιγμή. Μπορούμε επίσης να ξεκινήσουμε με τις αναδυόμενες ηθικές τάξεις (με τα κυρίαρχα συστήματα λόγου όπως πολλοί θα τις αποκαλούσαν) και να επιχειρήσουμε μια φουκωική αρχαιολογία της γνώσης (1969), δηλαδή να εξετάσουμε τον τρόπο μέσω του οποίου προέκυψαν ορισμένες πεποιθήσεις, αξιώσεις και πρακτικές. (κάτι που μας επιστρέφει στον απλό συντονισμό των ανθρώπων και των πλαισίων τους σε συγκεκριμένες ιστορικές, πολιτιστικές και χωρικές στιγμές). Η σχεσιακή διεργασία δημιουργίας μιας κοσμοθεωρίας μπορεί να απεικονιστεί στο Σχήμα 1 που ακολουθεί παρακάτω. αξίες και πρακτικές (κάτι που μας επιστρέφει στον απλό συντονισμό των ανθρώπων και των πλαισίων τους σε συγκεκριμένες ιστορικές, πολιτιστικές και χωρικές στιγμές). Η σχεσιακή διεργασία δημιουργίας μιας κοσμοθεωρίας μπορεί να απεικονιστεί στο Σχήμα 1 που ακολουθεί παρακάτω. αξίες και πρακτικές (κάτι που μας επιστρέφει στον απλό συντονισμό των ανθρώπων και των πλαισίων τους σε συγκεκριμένες ιστορικές, πολιτιστικές και χωρικές στιγμές). Η σχεσιακή διεργασία δημιουργίας μιας κοσμοθεωρίας μπορεί να απεικονιστεί στο Σχήμα 1 που ακολουθεί παρακάτω.
   Αυτός είναι ένας απλοποιημένος τρόπος απεικόνισης της σχέσης μεταξύ των συντονισμένων δράσεων, των αναδυόμενων προτύπων, της αίσθησης των προσδοκιών και της δημιουργίας κυρίαρχων λόγων. Η υιοθέτηση μιας ριζοσπαστικής παρουσίας εστιάζει την προσοχή μας στην ιδιαιτερότητα και στην μοναδικότητα της κάθε αλληλεπίδρασης και ταυτόχρονα μας επιτρέπει να παρατηρούμε διάφορα μοτίβα των αλληλεπιδράσεων στον χρόνο, στον τόπο και στον πολιτισμό.

Από την «εξόρυξη» των ζητημάτων ψυχικής υγείας στην ριζοσπαστική παρουσία: εικονογραφήσεις

Μέχρι στιγμής, η συζήτηση για την ριζοσπαστική παρουσία υπήρξε αόριστη. Η ελπίδα μου είναι ότι η ιδέα στην οποία αναφέρεται δεν είναι εννοιολογικά ή φιλοσοφικά ασαφής, αλλά μπορώ να φανταστώ ότι σε αυτό το σημείο είναι πραγματιστικά ασαφή – ασαφή ως προς την εφαρμογή της. Ωστόσο, δεν υπάρχει τεχνική, μέθοδος ή συγκεκριμένη στρατηγική που να συνοδεύει την ριζοσπαστική παρουσία. Αντί αυτών, υπάρχει ένας τρόπος τοποθέτησης στον κόσμο. Οι Stewart και Zediker (2000), στην περιγραφή τους για τον διάλογο (μια μορφή αλληλεπίδρασης που ισχυρίζεται ότι χρειάζεται και ενσωματώνει τη ριζοσπαστική παρουσία), την ορίζουν ως «το να επιτρέπει κανείς στον άλλο να του «συμβεί» ενώ διατηρεί τον δικό του χώρο. » (σελ. 232). Εάν το σκεφτείτε, θα μπορέσετε να αναγνωρίσετε μια σημαντική μετατόπιση από τον τυπικό, ατομικό τρόπο ύπαρξης στον κόσμο. Συνήθως, διδασκόμαστε το πως να «διατηρούμε τον δικό μας χώρο». Η καθημερινή ρητορική της χρειάζεται από εμάς να διατηρήσουμε τον χώρο μας. Συχνά η μετάβαση σε έναν σχεσιακό προσανατολισμό, όπως αυτή που παρουσιάζω εδώ, γίνεται αντιληπτή από τους κριτικούς ως μια θέση υπέρ του ανεξέλεγκτου σχετικισμού. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, η διατήρηση του χώρου ενός ατόμου δεν θα μπορούσε με τίποτα να σταματήσει μέσω μιας σχεσιακής. Ωστόσο, όπως μπορούμε να δούμε, η διαφορά που κάνει τη (όπως θα έλεγε ο Gregory Bateson), είναι ότι ο καθένας διατηρεί τον χώρο του ενώ είναι δεκτικός στην υποδοχή του προσανατολισμού κάποιου άλλου. Μια τέτοια στάση δεν προωθεί ούτε διαλογικές μορφές αλληλεπίδρασης, ούτε αλληλεπιδράσεις που απαιτούν πλήρη παράδοση. Η θέση μου (χώρος) μετασχηματίζεται από την θεώρηση της δικής σου θέσης.

Κατασκευάζοντας έναν κόσμο

Σχήμα 1. Κατασκευάζοντας έναν κόσμο.

Είναι η άποψή μου σε σχέση με τη δική σου. Ο διάλογος, ως μορφή ριζοσπαστικής παρουσίας, ενθαρρύνει την περιέργεια για κάθε τι διαφορετικό, την ανοιχτότητα στη διαμόρφωση νέων αντιλήψεων και τη μετακίνηση πέρα ​​από τη συμφωνία ή την επίκριση διαφόρων οπτικών. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτή την ιδέα στην πράξη; Παρακάτω ακολουθούν ορισμένες εικονογραφήσεις της ριζοσπαστικής παρουσίας στην πράξη.

FamilyCareFoundation ¹

Η Carina Håkansson είναι η ιδρυτής και επικεφαλής του Family Care Foundation στη Σουηδία. Έχει γίνει στο έργο του εν λόγω ιδρύματος στο βιβλίο της, « Ordinary life therapy» (Håkansson, 2009). Το ίδρυμα δημιουργεί δίκτυα τα οποία μπορούν, με πολύ απλούς τρόπους, να βοηθήσουν πραγματικά άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Παρατηρώντας ότι οι τυπικοί τρόποι διαχείρισης των ατόμων που βιώνουν ψυχική δυσφορία (συχνά τα εν λόγω άτομα χαρακτηρίζονται ως ψυχωτικοί) δεν ήταν συσκευές, η Håkansson και οι συνεργάτες της τόλμησαν να φανταστούν τι θα γινόταν αν τοποθετούσαν τα άτομα σε σπίτια τυπικών οικογενειών. Σημείωσε ότι τα νοσοκομεία, οι φυλακές και τα ιδρύματα δεν έκαναν το ελάχιστο (ή τίποτα) για να υποστηρίξουν ένα άτομο να ανακτήσει τη ζωή του/της. Ωστόσο, κατά τη δημιουργία μιας κοινότητας υποστήριξης και σεβασμού με την τοποθέτηση των «ασθενών» στα σπίτια των τυπικών οικογενειών, η Håkansson και οι συνεργάτες της κατέδειξαν τη δύναμη της ριζοσπαστικής παρουσίας.

Η Håkansson (2009) δεν ισχυρίζεται ότι όσοι έχουν διαγνωστεί ως ψυχωτικοί είναι «φυσιολογικοί». Αυτό που ισχυρίζεται είναι ότι όλοι οι άνθρωποι είναι «φυσιολογικοί» και «μη φυσιολογικοί» με διαφορετικούς τρόπους, σε διαφορετικά περιβάλλοντα και σε διαφορετικούς χρόνους. Για παράδειγμα, ένας νεαρός άνδρας ο οποίος σε σύγχυση σε σχέση με το μέλλον του και αισθάνεται «χαμένος»θα έχει μια κακή αντίδραση σε μια διαφωνία με έναν φίλο, ή με ένα μέλος της οικογένειας του ή με τον σύντροφό του… ή ίσως να έχει αυτό έχει αυτό που φαίνεται να ορίζεται ως ένα ψυχωτικό επεισόδιο μετά από κατανάλωση αλκοόλ ή κάποια ψυχοτρόπου ουσίας με σκοπό τη διασκέδαση. Οποιαδήποτε από τις παραπάνω περιπτώσεις απομονωθεί στον χρόνο, είναι επαρκής για την τοποθέτηση της θέσης της ψύχωσης και αν συμβεί αυτό ο νεαρός άνδρας είναι πιθανό να εισαχθεί στο τοπικό ψυχιατρικό ίδρυμα με συνοδεία. Μόλις φτάσουν εκεί, οι συνεντεύξεις (που λαμβάνουν χώρα εντός του ιατρικού πλαισίου της ψύχωσης) φαίνεται να αποδεικνύουν μόνο τη διάγνωση. Όσο περισσότερο αντιστέκεται ο νεαρός άνδρας, τόσο πιο ταραγμένος θεωρείται, όσο περισσότερο βίαιος γίνεται, τόσο πιο «σωστή» είναι η διάγνωση. Η επακόλουθη εισαγωγή στο ψυχιατρικό νοσοκομείο συνοδεύεται με μεγάλες δόσεις βαρέων ηρεμιστικών φαρμακευτικών αγωγών. Κάθε φορά που ο νεαρός αναστατώνεται ή «δυσκολεύεται», χορηγούνται περισσότερα φάρμακα και παράγοντες περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ορθότητα της διάγνωσης. οι συνεντεύξεις (που λαμβάνουν χώρα εντός του ιατρικού πλαισίου της ψύχωσης) φαίνεται να αποδεικνύουν μόνο τη διάγνωση. Όσο περισσότερο αντιστέκεται ο νεαρός άνδρας, τόσο πιο ταραγμένος θεωρείται, όσο περισσότερο βίαιος γίνεται, τόσο πιο «σωστή» είναι η διάγνωση. Η επακόλουθη εισαγωγή στο ψυχιατρικό νοσοκομείο συνοδεύεται με μεγάλες δόσεις βαρέων ηρεμιστικών φαρμακευτικών αγωγών. Κάθε φορά που ο νεαρός αναστατώνεται ή «δυσκολεύεται», χορηγούνται περισσότερα φάρμακα και παράγοντες περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ορθότητα της διάγνωσης. οι συνεντεύξεις (που λαμβάνουν χώρα εντός του ιατρικού πλαισίου της ψύχωσης) φαίνεται να αποδεικνύουν μόνο τη διάγνωση. Όσο περισσότερο αντιστέκεται ο νεαρός άνδρας, τόσο πιο ταραγμένος θεωρείται, όσο περισσότερο βίαιος γίνεται, τόσο πιο «σωστή» είναι η διάγνωση. Η επακόλουθη εισαγωγή στο ψυχιατρικό νοσοκομείο συνοδεύεται με μεγάλες δόσεις βαρέων ηρεμιστικών φαρμακευτικών αγωγών. Κάθε φορά που ο νεαρός αναστατώνεται ή «δυσκολεύεται», χορηγούνται περισσότερα φάρμακα και παράγοντες περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ορθότητα της διάγνωσης. Η επακόλουθη εισαγωγή στο ψυχιατρικό νοσοκομείο συνοδεύεται με μεγάλες δόσεις βαρέων ηρεμιστικών φαρμακευτικών αγωγών. Κάθε φορά που ο νεαρός αναστατώνεται ή «δυσκολεύεται», χορηγούνται περισσότερα φάρμακα και παράγοντες περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ορθότητα της διάγνωσης. Η επακόλουθη εισαγωγή στο ψυχιατρικό νοσοκομείο συνοδεύεται με μεγάλες δόσεις βαρέων ηρεμιστικών φαρμακευτικών αγωγών. Κάθε φορά που ο νεαρός αναστατώνεται ή «δυσκολεύεται», χορηγούνται περισσότερα φάρμακα και παράγοντες περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ορθότητα της διάγνωσης.

Πώς μπορεί ένα άτομο να ξεφεύγει από αυτόν τον κύκλο; Θα μπορούσε η πραγματικότητα να μην είναι ακριβώς όπως περιγράφεται στο παραπάνω σενάριο. Ο νεαρός άνδρας (ή γυναίκα) θα μπορούσε να μεταφερθεί στη φυλακή αντί στο ψυχιατρικό νοσοκομείο. Μέσα στη φυλακή, η καταδίκη, η απομόνωση, ο φόβος και η ταπείνωση παρέχει άφθονη υποστήριξη για την επιμονή αυτού που ταυτίζεται ως εγκληματική ή ψυχωτική συμπεριφορά.
   Το σπάσιμο αυτού του μοτίβου απαιτεί τη ριζοσπαστική παρουσία. Απαιτείται να τεθούν (τουλάχιστον προσωρινά) σε παύση οι γρηγόροι εξηγούν τις παρεχόμενες από τις κυρίαρχες αντιλήψεις σχετικά με το τι σημαίνει να έχει ένα άτομο ψύχωση ή να είναι εγκληματίας . Σημαίνει ότι χρειάζεται να αμφισβητηθεί αυτό που φαίνεται να παρουσιάζεται ως το προφανές πλαίσιο μιας κατάστασης και να διευρυνθεί το πλαίσιο, να επεκταθεί η ιστορία πέρα ​​από τη στιγμή της εμφάνισης της αποκλίνουσας συμπεριφοράς και να ανοιχτεί ο δρόμος για την πρόσκληση εναλλακτικών τρόπων κατανόησης μέσα στη συζήτηση.
Όταν το Family Care Foundation τοποθετεί ένα άτομο στο σπίτι μιας οικογένειας, αυτό το άτομο αντιμετωπίζεται με σεβασμό. Αντιμετωπίζεται ως ένα «τυπικό» μέλος του νοικοκυριού. Αυτό σημαίνει ότι ο νεοεισερχόμενος είναι γνωστός ότι θα συνεισφέρει και θα κάνει δουλειές όπως κάνουν τα άλλα μέλη του νοικοκυριού. Δεν γίνεται καμία προσπάθεια να αποσαφηνιστεί το λάθος στον «ξένο» αλλά γίνεται μια προσπάθεια να ενσωματωθεί στη ροή της ζωής της οικογένειας.
   Σε αυτό το σημείο μπορούμε να δούμε μια όμορφη εικόνα της ριζοσπαστικής παρουσίας. Τόσο οι επαγγελματίες όσο και οι οικογένειες φιλοξενίας λειτουργούν βασιζόμενοι στην υπόθεση ότι η ανταπόκριση, ο σεβασμός, η ευαισθησία στον διαφορετικό τρόπο διαχείρισης του χρόνου και του χώρου μπορεί να προσκληθεί ένα «ψυχωτικό» άτομο στην υιοθέτηση μιας «κανονικής» ταυτότητας. Πρόκειται για μια εικόνα του να διατηρεί κανείς τον χώρο του ενώ επιτρέπει σε ένα άλλο άτομο να του ‘συμβεί’.

Απομόνωση και εθισμός

Ο Johann Hari (2015) έχει γράψει ένα συναρπαστικό βιβλίο για την τοξικοεξάρτηση. Ταξίδεψε στον κόσμο διερευνώντας αυτό το κοινωνικό πρόβλημα. Το έργο του επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την έρευνα που διεξήγαγε ο ψυχολόγος Bruce Alexander τη δεκαετία του 1970 (Alexander, 2008). Ο Alexander (2008, στο Hari, 2015) σημείωσε ότι τόσο ο εθισμός όσο και η απόσυρση από τα ναρκωτικά δεν ήταν μια χημική αντίδραση όπως είχε διαδοθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κατά την διάρκεια των πειραμάτων του Αλέξανδρου υπήρχε μια δημοφιλής διαφήμιση κατά των ναρκωτικών στην τηλεόραση. Η διαφήμιση απεικόνιζε έναν αρουραίο σε ένα κλουβί με ένα μπουκάλι νερό στο οποίο είχε προστεθεί κοκαΐνη –η οποία θεωρούσε ένα θανατηφόρο φάρμακο. Ο αρουραίος φαίνεται να επιστρέφει ξανά και ξανά στη φιάλη για να καταναλώσει περισσότερο από το νερό που περιείχε κοκαΐνη. Τελικά, ο αρουραίος πέφτει κάτω νεκρός. Ο Alexander (2008, στο Hari, 2015), σημείωσε ένα χαρακτηριστικό αυτής της διαφήμισης που απέβη χρήσιμο για να εμπνεύσει τη δημιουργική προσέγγιση της έρευνας του: ο αρουραίος ήταν μόνος στο κλουβί. Αμφισβήτησε την κοινή σοφία σε σχέση με τον εθισμό βάσει των παρατηρήσεων του και της εργασίας του με τοξικομανείς. Η πρότασή του ήταν ότι η τοξικοεξάρτηση σχετίζεται λιγότερο με τις πραγματικές χημικές ουσίες και με την αντίδραση αυτών των χημικών ουσιών στον εγκέφαλο. Πρότεινε ότι ο εθισμός σχετίζεται περισσότερο με το περιβάλλον και με τις σχέσεις και παρατήρησε κάτι… Αμφισβήτησε την κοινή σοφία σε σχέση με τον εθισμό βάσει των παρατηρήσεων του και της εργασίας του με τοξικομανείς. Η πρότασή του ήταν ότι η τοξικοεξάρτηση σχετίζεται λιγότερο με τις πραγματικές χημικές ουσίες και με την αντίδραση αυτών των χημικών ουσιών στον εγκέφαλο. Πρότεινε ότι ο εθισμός σχετίζεται περισσότερο με το περιβάλλον και με τις σχέσεις και παρατήρησε κάτι… Αμφισβήτησε την κοινή σοφία σε σχέση με τον εθισμό βάσει των παρατηρήσεων του και της εργασίας του με τοξικομανείς. Η πρότασή του ήταν ότι η τοξικοεξάρτηση σχετίζεται λιγότερο με τις πραγματικές χημικές ουσίες και με την αντίδραση αυτών των χημικών ουσιών στον εγκέφαλο. Πρότεινε ότι ο εθισμός σχετίζεται περισσότερο με το περιβάλλον και με τις σχέσεις και παρατήρησε κάτι…

… οι αρουραίοι είχαν τοποθετηθεί σε ένα άδειο κλουβί Όλοι μόνοι, χωρίς παιχνίδια, χωρίς δραστηριότητες και χωρίς φίλους. Δεν υπήρχε τίποτα για να κάνουν παρά μόνο το να πάρουν το φάρμακο. (Alexander, 2008, στο Hari, 2015, σελ. 171)

Ο Alexander (2008, στο Hari, 2015) ξεκίνησε να διερευνά την επίδραση του περιβάλλοντος στον εθισμό. Στη μελέτη του υπάρχουν δύο κλουβιά αρουραίων. Ένα που περιείχε έναν απομονωμένο αρουραίο με δύο μπουκάλια: ένα με νερό και ένα με μορφίνη. Στο δεύτερο κλουβί, το οποίο ο Alexander ονόμασε «Πάρκο Αρουραίων », παρείχε τροχούς, μπάλες, καλό φαγητό και αντί να τοποθετήσει μόνο έναν αρουραίο, έβαλε μαζί αρκετούς αρουραίους. Στο δεύτερο κλούβι, όπως και στο πρώτο, είχαν τοποθετηθεί δύο μπουκάλια: ένα με νερό και ένα με μορφίνη. Αυτό που παρατήρησε ο Alexander ήταν ότι οι αρουραίοι στο «Πάρκο Αρουραίων» έπιναν «λιγότερο από 5 χιλιοστόγραμμα» της μορφίνης, ενώ οι αρουραίοι που βρίσκονταν απομονωμένοι στα κλούβια «κατανάλωναν έως και 25 χιλιοστόγραμμα μορφίνης την ημέρα» (Alexander, 2008, στο Hari, 2015, σελ. 172).

Ακόμα πιο ενδιαφέρον ήταν το παρακάτω:

Οι ερευνητές πήραν μια ομάδα αρουραίων και τους ανάγκασαν να πάρουν το φάρμακο μορφοποίησης για πενήντα επτά ημέρες, μένοντας μόνοι μέσα στο κλούβι τους. Αν τα ναρκωτικά μπορούν να «καταλάβουν» τον εγκέφαλο, αυτό θα συνέβαινε σίγουρα στην παραπάνω συνθήκη. Στη συνέχεια, τοποθέτησε τους εξαρτημένους πλέον αρουραίους στο «Πάρκο Αρουραίων». Θα συνέχιζαν να κάνουν χρήση όλοι μαζί συλλογικά, ακόμη και όταν το περιβάλλον τους βελτιώθηκε; … Στο Πάρκο Αρουραίων οι εξαρτημένοι αρουραίοι φάνηκαν να έχουν σπασμούς στο πλαίσιο ενός στερητικού συνδρόμου – αλλά αρκετά γρήγορα σταμάτησαν να πίνουν μορφίνη. Ένα χαρούμενο κοινωνικό περιβάλλον, φάνηκε να τους απελευθέρωσε από τον εθισμό τους (Alexander, 2008, στο Hari, 2015, σελ. 172)

Υπάρχουν πολλά να πούμε για αυτό το ζήτημα και στον αναγνώστη που ενδιαφέρεται, προτείνεται να διαβάσει το βιβλίο του Hari (2015). Ωστόσο, το ερώτημα για εμάς είναι, ποιο σημείο της λόγω συνθήκης σχετίζεται με την ριζοσπαστική παρουσία και με τις εναλλακτικές διαδρομές στην θεραπευτική συνθήκη; Τα πάντα. Στην περιγραφή του για την έρευνα του Alexander Hari βλέπουμε μια έντονη υποστήριξη σε μια κοινωνική, σχεσιακή προσέγγιση των ανθρώπινων προβλημάτων. Πρόκειται για μια προσέγγιση που αποκλίνει από τη συνήθη μέθοδο μιας εξατομικευμένης διάγνωσης και θεραπείας. Η προσοχή στο σχεσιακό περιβάλλον ενός ανθρώπου – όχι μόνο με τους άλλους ανθρώπους αλλά και με το φυσικό περιβάλλον – προσφέρει πληθώρα μέσων για τον μετασχηματισμό των προβλημάτων. Όταν επεκτεινόμαστε πέρα ​​από την εξατομικευμένη, ιατρική προσέγγιση, αναγνωρίζουμε εκείνοι που υποφέρουν ότι έχουν εναλλακτικές δυνατότητες. Μπορεί οι εναλλακτικές επιλογές στην επιλογή της συμμετοχής σε ορισμένες σχέσεις έναντι άλλων. Ή ίσως σε εναλλακτικούς τρόπους εξήγησης οι οποίοι μπορούν να παραμείνουν μόλις επεκτείνουμε την προσοχή μας πέρα ​​από το κάθε άτομο ως μονάδα. Η παραπάνω συνθήκη σχετίζεται με τη ριζοσπαστική παρουσία. Απαιτεί μια περιέργεια, μια αποκριτικότητα και μια επιθυμία να κατανοήσουμε πέρα ​​από αυτό που εμφανίζεται ως «προφανές». Ο Alexander (2008, στο Χάρι, 2015) έδειξε μια τόσο ριζοσπαστική παρουσία στην παρατήρηση – την τόσο απλή πράξη της παρατήρησης –ενός μικρού αλλά σημαντικού παράγοντα: της απομόνωσης έναντι της δέσμευσης σε μια σχέση. Ή ίσως σε εναλλακτικούς τρόπους εξήγησης οι οποίοι μπορούν να παραμείνουν μόλις επεκτείνουμε την προσοχή μας πέρα ​​από το κάθε άτομο ως μονάδα. Η παραπάνω συνθήκη σχετίζεται με τη ριζοσπαστική παρουσία. Απαιτεί μια περιέργεια, μια αποκριτικότητα και μια επιθυμία να κατανοήσουμε πέρα ​​από αυτό που εμφανίζεται ως «προφανές». Ο Alexander (2008, στο Χάρι, 2015) έδειξε μια τόσο ριζοσπαστική παρουσία στην παρατήρηση – την τόσο απλή πράξη της παρατήρησης –ενός μικρού αλλά σημαντικού παράγοντα: της απομόνωσης έναντι της δέσμευσης σε μια σχέση. Ή ίσως σε εναλλακτικούς τρόπους εξήγησης οι οποίοι μπορούν να παραμείνουν μόλις επεκτείνουμε την προσοχή μας πέρα ​​από το κάθε άτομο ως μονάδα. Η παραπάνω συνθήκη σχετίζεται με τη ριζοσπαστική παρουσία. Απαιτεί μια περιέργεια, μια αποκριτικότητα και μια επιθυμία να κατανοήσουμε πέρα ​​από αυτό που εμφανίζεται ως «προφανές». Ο Alexander (2008, στο Χάρι, 2015) έδειξε μια τόσο ριζοσπαστική παρουσία στην παρατήρηση – την τόσο απλή πράξη της παρατήρησης –ενός μικρού αλλά σημαντικού παράγοντα: της απομόνωσης έναντι της δέσμευσης σε μια σχέση. μια αποκριτικότητα και μια επιθυμία να κατανοήσουμε πέρα ​​από αυτό που εμφανίζεται ως «προφανές». Ο Alexander (2008, στο Χάρι, 2015) έδειξε μια τόσο ριζοσπαστική παρουσία στην παρατήρηση – την τόσο απλή πράξη της παρατήρησης –ενός μικρού αλλά σημαντικού παράγοντα: της απομόνωσης έναντι της δέσμευσης σε μια σχέση. μια αποκριτικότητα και μια επιθυμία να κατανοήσουμε πέρα ​​από αυτό που εμφανίζεται ως «προφανές». Ο Alexander (2008, στο Χάρι, 2015) έδειξε μια τόσο ριζοσπαστική παρουσία στην παρατήρηση – την τόσο απλή πράξη της παρατήρησης –ενός μικρού αλλά σημαντικού παράγοντα: της απομόνωσης έναντι της δέσμευσης σε μια σχέση.

Κοινοτική προσέγγιση

Ως μια άλλη απεικόνιση της ριζοσπαστικής παρουσίας στην πράξη, η Holzman (2015a) αναφέρει μερικά πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα μιας κοινοτικής έρευνας που επικεντρώνεται στις απόψεις των καθημερινών ανθρώπων για τη διάγνωση και τη φαρμακευτική αγωγή. Αναφέρει ότι τα τελευταία χρόνια, η ίδια και οι συνάδελφοι της έχουν περάσει χρόνο στους δρόμους της Νέας Υόρκης, ερευνώντας τους «καθημερινούς» ανθρώπους σε σχέση με τη διάγνωση που βασίζεται σε βιολογικούς παράγοντες. Ήθελαν να μάθουν ποιοι ήταν «οι αποτελεσματικοί τρόποι εμπλοκής των ανθρώπων στην μάθηση εναλλακτικών δυνατοτήτων και για όσους ήθελαν περισσότερες επιλογές, εμπλοκές αυτών στη διαμόρφωση νέων προσεγγίσεων σε συνεργασία με επαγγελματίες με παρόμοιο τρόπο σκέψης » (Holzman, 2015b). Τα αποτελέσματα της έρευνας δείχνουν ότι

Όλοι προσέφεραν μια εναλλακτική επιλογή [σε σχέση με τη διάγνωση και τη φαρμακευτική αγωγή], με τους περισσότερους να προτείνουν περισσότερες από μία επιλογή. Στις πιο συχνές απαντήσεις συμπεριλαμβάνονται η συζήτηση με άλλους ανθρώπους, η θεραπεία, η συμβουλευτική και η ομαδική θεραπεία που ήταν η πιο συνηθισμένη απάντηση (συμπεριλαμβανομένης της απάντησης: «Ένας χώρος στον οποίο μπορεί κανείς να πάει χωρίς να λάβει διάγνωση»), ακολουθώντας την οικογένεια, τους φίλους και τις ομάδες αυτοβοήθειας και υποστήριξης.

Προτάθηκε μια ποικιλία κοινωνικών δραστηριοτήτων και αλλαγών του τρόπου ζωής –όπως: εθελοντισμός, χόμπι, μουσική, χορός, γραφή, διαλογισμός, άσκηση, γιόγκα, διατροφή, προσευχή και δημιουργία κοινότητας… (Holzman, 2015b)

Αυτό που προτείνουν οι ερωτηθέντες στη μελέτη της Holzman είναι ότι, όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα, η αλληλεπίδραση με άλλα άτομαείναι συχνά πιο χρήσιμη από τη διάγνωση. Όπως υποδεικνύει ο Hari (2015), στην περίπτωση του εθισμού, προβλήματα που περιγράφονται αυτή τη στιγμή ως «χημικά», «βιολογικά» ή «νευρολογικά», στην πραγματικότητα είναι συνήθως το υποαπροϊόν των κοινωνικών σχέσεων. Εγγράφεται έτσι ένα σημαντικό ερώτημα: έχουμε την υποχρέωση να διερευνήσουμε μια εναλλακτική κατανόηση της ανθρώπινης οδύνης. Τι θα συνέβαινε εάν η προσοχή μας απομακρυνόταν από την αναζήτηση της σωστής διάγνωσης, αξιολόγησης, εκτίμησης ή απάντησης και επικεντρωνόταν στην εξέταση των ευρύτερων κοινωνικών συνθηκών και του πως τα «προβλήματα» θα μπορούσαν πραγματικά να μην είναι λογικές απαντήσεις σε αυτές τις συνθήκες; Αυτός είναι ο φακός εστίασης που θα μας κατευθύνει πέρα ​​από τη θεραπευτική συνθήκη. Όπως η Håkansson (2009), ο Hari (2015), ο Alexander (2008),

Η σπαστική παρουσία ως εναλλακτικό μονοπάτι για να μπορέσουμε να συμπορευτούμε

Είναι σαφές για μένα ότι η ριζοσπαστική παρουσία μας τοποθετείται σε μια θέση να αναγνωρίσουμε και να υιοθετήσουμε μια σχεσιακή ανάληψη του κοινωνικού κόσμου. Με τόσες πολλές παραδόσεις, πεποιθήσεις και αξίες που χρειάζεται να συντονίσουμε, πώς θα μπορούσε να είναι δυνατή η ομοφωνία, πώς θα μπορούσε να είναι δυνατή κάποια αφαιρετική μορφή κατανόησης / γνώσης; Ο κόσμος είναι περίπλοκος, όχι απλός. Είναι καιρός να «αγκαλιάσουμε» αυτήν την πολυπλοκότητα και να αναπτύξουμε τρόπους συντονισμού αυτής, αντί να εξαλείψουμε παρέχοντας «ειδικές διαγνώσεις» σε αποπλαισιωμένες ή σε μερικώς ενταγμένες στο πλαίσιο δράσεων. Αυτό μας οδηγεί στην υιοθέτηση μιας ριζοσπαστικής στις καθημερινές, κοινές ανταλλαγές της ζωής. Άλλωστε, δεν θα ήταν πιο παραγωγικό να αντικαταστήσουμε την τάση να καταφέρουμε σε κανονικές πρακτικές οι οποίες έχουν κατασκευαστεί από τα κυρίαρχα συστήματα λόγου, με την τάση να είμαστε περίεργοι για κάθε τι διαφορετικό; Ας μην ορίσουμε τον συντονισμό των διαφορετικών ως συμφωνία· ως τον ορίσουμε ως κατανόηση (όπου η κατανόηση δεν σημαίνει συμφωνία, αξιολόγηση ή κρίση – απλά σημαίνει δημιουργία περιέργειας για κάθε τι διαφορετικό). Οι γεμάτες σεβασμό προσπάθειές μας να κατανοήσουμε μπορούν να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη νέων μορφών συντονισμένης δραστηριότητας και αυτός ο συντονισμός μπορεί να επικεντρωθεί στην ενοχή της διαφοράς – μια ριζοσπαστική παρουσία. Ας μην ορίσουμε τον συντονισμό των διαφορετικών ως συμφωνία· ως τον ορίσουμε ως κατανόηση (όπου η κατανόηση δεν σημαίνει συμφωνία, αξιολόγηση ή κρίση – απλά σημαίνει δημιουργία περιέργειας για κάθε τι διαφορετικό). Οι γεμάτες σεβασμό προσπάθειές μας να κατανοήσουμε μπορούν να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη νέων μορφών συντονισμένης δραστηριότητας και αυτός ο συντονισμός μπορεί να επικεντρωθεί στην ενοχή της διαφοράς – μια ριζοσπαστική παρουσία. Ας μην ορίσουμε τον συντονισμό των διαφορετικών ως συμφωνία· ως τον ορίσουμε ως κατανόηση (όπου η κατανόηση δεν σημαίνει συμφωνία, αξιολόγηση ή κρίση – απλά σημαίνει δημιουργία περιέργειας για κάθε τι διαφορετικό). Οι γεμάτες σεβασμό προσπάθειές μας να κατανοήσουμε μπορούν να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη νέων μορφών συντονισμένης δραστηριότητας και αυτός ο συντονισμός μπορεί να επικεντρωθεί στην ενοχή της διαφοράς – μια ριζοσπαστική παρουσία.
Εάν εστιάσουμε την προσοχή μας στον τρόπο με τον οποίο η διαιώνιση των καταστάσεων δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα ενός συγκεκριμένου ατόμου, αλλά είναι το παράπλευρο αποτέλεσμα συγκεκριμένων μορφών ζωής – δηλαδή τρόπων μέσα στην κοινότητα – μπορεί να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε και το πώς θα μπορούσαμε να μεταμορφώσουμε αυτά τα μοτίβα σε νέους τρόπους συμπόρευσης στον κόσμο αλλά και το πώς θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τη διαφορά ως ένα φυσικό κομμάτι της κοινωνικής ζωής –και όχι ως κάτι που πρέπει να καταπιεσθεί, να αποφευχθεί ή να ελαχιστοποιηθεί. Χρειάζεται να διευρύνουμε το φακό μας· χρειάζεται να δούμε και να αξιολογήσουμε τι συμβαίνει μέσα στους κοινότητές μας, στους θεσμούς μας και στον πολιτισμό μας. Μεταξύ των σημαντικών ερωτήσεων που χρειάζεται να τεθούν συμπεριλαμβάνονται: Πώς η θεραπεία για τα προβλήματά μου με βοηθά στη δημιουργία ισχυρών σχεσιακών δεσμών; Πώς η διάγνωση, η εκτίμηση και η αξιολόγηση με βοηθούν να αναγνωρίσω τις σχέσεις που προσφέρουν υποστήριξη και φροντίδα; Μπορούμε να αξιοποιήσουμε τη δυνατότητα συντονισμού των διαφορετικών για να κάνουμε πέρα ​​από απλές λύσεις και καθολικές αποφάσεις. Τι θα γινόταν αν αρχίζαμε να αντιλαμβανόμαστε την έννοια της διαφοράς ως πηγή δημιουργικότητας, καινοτομίας και κοινωνικού μετασχηματισμού;

Εφ ‘όσον προστατεύουμε τους εαυτούς μας μέσα στο σύστημα λόγου της ψυχολογίας, αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε μερικές από τις πιο ενοχλητικές προκλήσεις του σήμερα. Όταν τα προβλήματα γίνονται αντιληπτά ως ατομικά προβλήματα, μπορούμε να φροντίσουμε, να τιμωρήσουμε ή να εκπαιδεύσουμε τα άτομα να «χωρίσουν» στην επιθυμητή αντίληψη της κοινωνικής ζωής. Εάν αντίθετα αναρωτηθούμε σχετικά με το πώς οι διευρυμένες κοινωνικές δομές μας και τα μέσα διατήρησης αυτών των κοινωνικών δομών συμβάλλουν στην αλλοτρίωση, την αποδέσμευση, την ταπείνωση, την υποβάθμιση και την αρνητική αξιολόγηση, θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε τη δική μας συμμετοχή στη διαιώνιση της εξατομικευμένης παθολογίας .

Σημείωση
^{1. Για να μάθετε περισσότερα για το Ίδρυμα Οικογενειακής Φροντίδας, μεταβείτε στη διεύθυνση http : // www . familjevardsstiftelsen . se /}

Σημειώσεις σχετικά με την συγγραφέα του άρθρου

Η Sheila McNamee είναι καθηγήτρια Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο του New Hampshire (ΗΠΑ) και συνιδρυτής και αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Taos ( taosinstitute.net ). H καθηγήτριαMcNamee έχει διδάξει στο City University (Χονγκ Κονγκ), στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης (Ολλανδία), στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο (Βραζιλία) και στο Πανεπιστήμιο της Πάρμα (Ιταλία). Είναι επίσης καθηγήτρια Πολιτιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Tilburg (Ολλανδία). Η δουλειά της επικεντρώνεται στον διαλογικό μετασχηματισμό μέσα σε ποικίλα κοινωνικά και θεσμικά πλαίσια, συμπεριλαμβανομένων και των πλαισίων της ψυχοθεραπείας, των οργανώσεων και των κοινοτήτων. Το πιο πρόσφατο βιβλίο της σε συνεργασία με την Dian Marie Hosking είναι το Research and Social Change: A Relational Constructionist Approach (Routledge, 2012).

Βιβλιογραφία

Alexander, B. (2008). Η παγκοσμιοποίηση του εθισμού: Μια μελέτη για τη φτώχεια του πνεύματος . Οξφόρδη: Oxford University Press.

Foucault, Μ. (1965). Τρέλα και πολιτισμός . (R. Howard, Trans.). Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: Random House.

Foucault, Μ. (1972). Αρχαιολογία της γνώσης . (AM Sheridan Smith, Μτφρ.). Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: Πάνθεον.

Foucault, Μ. (1973). Η γέννηση της κλινικής . (AM Sheridan Smith, Μτφρ.). Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: Πάνθεον.

Foucault, Μ. (1977). Πειθαρχία και τιμωρία . (A. Sheridan, Μτφρ.). Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: Πάνθεον.

Håkansson, C. (2009). Συνηθισμένη θεραπεία ζωής . Chagrin Falls, OH: Εκδόσεις Taos Institute.

Hari, J. (2015). Κυνηγώντας την κραυγή: Οι πρώτες και τελευταίες μέρες του πολέμου κατά των ναρκωτικών . Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: Bloomsbury.

Holzman, L. (2015a). Έρευνα για τη συναισθηματική δυσφορία και τη διάγνωση ψυχικής υγείας: Μια διεθνής εκστρατεία για τη συμπερίληψη «τακτικών ανθρώπων» στη συζήτηση. Ανακτήθηκε από το Mad in America: http://www.madinamerica.com/2015/07/survey-on-emotional-distress-and-mental-health-diagnosis-an-international-campaign-to-include-regular- people- στη συνομιλία/ .

Holzman, L. (2015b). Μια αναφορά για την προσέγγιση της κοινότητας: Διατυπώστε απόψεις για τη συναισθηματική δυσφορία και τη διάγνωση. Ανακτήθηκε από το DxSummit.org: http://dxsummit.org/archives/ 2249.

McNamee, S. (2002). Η κοινωνική κατασκευή των διαταραχών: Από την παθολογία στο δυναμικό. Στο JD Raskin & SK Bridges (Eds.), Studies in meaning: Exploring constructivist psychology (σελ. 143–168). Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: Pace University Press.

McNamee, S. (2014). Η έρευνα ως σχεσιακή πρακτική: Διερεύνηση τρόπων έρευνας. Στο G. Simon & A. Chard (Επιμ.), Συστημική έρευνα: Καινοτομίες στην έρευνα της αντανακλαστικής πρακτικής (σελ. 74–94). Λονδίνο: Everything is Connected Press.

McNamee, S. (στον τύπο-α). Η ηθική της σχεσιακής διαδικασίας: Η ριζοσπαστική παρουσία του John Shotter. Στο T. Corcoran & J. Cromby (Επιμ.), Κοινή δράση: Δοκίμια προς τιμήν του John Shotter . Λονδίνο: Routledge.

McNamee, S. (στο press-b). Η ηθική ως δυνατότητα λόγου. The Australian and New Zealand Journal of FamilyTherapy .

Rose, Ν. (1990). Κυβερνώντας την ψυχή: Η διαμόρφωση του ιδιωτικού εαυτού . Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: Routledge.

Rose, Ν. (1998). Επινοώντας τον εαυτό μας: Ψυχολογία, δύναμη και προσωπικότητα . Cambridge: Cambridge University Press.

Stewart, J., & Zediker, K. (2000). Ο διάλογος ως εντάσεις, ηθική πρακτική. Southern Communication Journal, 65 , 224–242.

Szasz, Τ. (1984). Η θεραπευτική κατάσταση: Η ψυχιατρική στον καθρέφτη της επικαιρότητας . Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: Prometheus Books.

Wittgenstein, L. (1953). Φιλοσοφικές έρευνες . Οξφόρδη: Blackwell.