Συμπόνια για τον εαυτό μας
Το να δείχνεις συμπόνια για τον εαυτό σου δεν διαφέρει πραγματικά από το να έχεις συμπόνια για τους άλλους. Σκεφτείτε πώς είναι η εμπειρία της συμπόνιας. Πρώτα, για να έχετε συμπόνια για τους άλλους πρέπει να παρατηρήσετε ότι υποφέρουν. Αν αγνοήσετε αυτόν τον άστεγο στο δρόμο, δεν μπορείτε να νιώσετε συμπόνια για το πόσο δύσκολη είναι η εμπειρία του/της. Δεύτερον, η συμπόνια περιλαμβάνει να αισθάνεστε συγκινημένοι από τον πόνο των άλλων, έτσι ώστε η καρδιά σας να ανταποκρίνεται στον πόνο τους (η λέξη συμπόνια κυριολεκτικά σημαίνει «υποφέρω»).
Όταν συμβαίνει αυτό, νιώθετε ζεστασιά, φροντίδα και επιθυμία να βοηθήσετε το άτομο που υποφέρει με κάποιο τρόπο. Το να έχεις συμπόνια σημαίνει επίσης ότι προσφέρεις κατανόηση και καλοσύνη στους άλλους όταν αποτυγχάνουν ή κάνουν λάθη, αντί να τους κρίνεις σκληρά.
Τέλος, συμπόνια για τον εαυτό σου α σημαίνει να ενεργείς με τον ίδιο τρόπο απέναντι στον εαυτό σου, όπως αντιδράς σε ανθρώπους που υποφέρουν, όταν περνάς δύσκολες στιγμές, αποτυγχάνεις ή παρατηρείς κάτι που δεν σου αρέσει στον εαυτό σου. Αντί απλώς να αγνοήσετε τον πόνο σας, μπορείτε να πείτε στον εαυτό σας «αυτό είναι πολύ δύσκολο αυτή τη στιγμή, πώς μπορώ να παρηγορήσω και να φροντίσω τον εαυτό μου;» (απόσπασμα από το https://self-compassion.org/the -three-elements-of-self-compassion πηγή δημοσίευσης εικόνας: https://www.artworkarchive.com/
Ο κύκλος απώλεια- συμπόνια- ελπίδα στην Καταξιωτική Συστημική Διερεύνηση
Η ιδέα που συναντάμε στην Καταξιωτική Συστημική Διερεύνηση είναι ότι η ελπίδα, η συμπόνοια και η αναγνώριση της απώλειας είναι ένας συνεχής και αδιάλειπτος κύκλος στη ζωή μας, μέσα στον οποίο χτίζεται η ψυχική μας ανθεκτικότητα!
Ο κύκλος της απώλειας- συμπόνοιας- ελπίδας στην Καταξιωτική Συστημική Διερεύνηση
Σε αυτή τη διαδρομή, προς την ανθεκτικότητα, το πιο όμορφο είναι η κατανόηση της ευαλωτότητάς μας, το «σύγχυμα» όλων εκείνων των επικριτικών φωνών που επιμένουν να μας κάνουν απειλητικά το χέρι κάθε φορά που δεν καταφέρνουμε να ανταποκριθούμε στις δυσκολίες της καθημερινής μας ζωής και μας οδηγούν στην αυτο-επίκριση και την αυτο-υποτίμηση !
Η απόγνωση εμφανίζεται συχνά σε μια συνθήκη ευαλωτότητας, κρατώντας από το χέρι την ματαίωση. Τα συναισθήματα που εμφανίζονται αρχικά είναι φόβος , θυμός και απελπισία, ενοχή, ντροπή και επίκριση: “Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει”, “Εσύ φταίς για την αποτυχία”, “Με έχουν αδικήσει όλοι!”. Αυτές είναι ορισμένες από τις φωνές που αναδύονται καθώς βιώνουμε την απόγνωση και συχνά μας οδηγούν στην απόσυρση και την καθήλωση.
Η συγχώρεση είναι μια εμπειρία που συνδέεται άμεσα με τη συμπόνοια, μια συνθήκη που είναι αλλά παρόμοια και διαφορετική από την ενσυναίσθηση. Η συμπόνοια μας προσκαλεί να συνδεθούμε με τον πόνο του άλλου, να βιώσουμε την ένταση των δυσκολων συναισθημάτων που νοιώθουμε μέσα στην απόγνωση.
Η συμπόνοια και η συγχώρεση ωστόσο δεν αφορά μόνο τους άλλους ανθρώπους αλλά και τη σχέση με τον εαυτό μας και κυρίως την κατανόηση και τη συμφιλίωση με όλες τις πλευρές που νοιώθουν ότι δεν πρέπει να συνεχίσει να διεκδικεί την επανόρθωση της ματαίωσης ή την επαναδιατύπωσή της ως ένα ματαιωμένο όνειρο, όπως αναφέρουμε συχνά στην καταξιωτική! Ποιότητες που μπορούν να επιτρέψουν τη σύνδεση με την ελπίδα στην κατανόηση της συνθήκης, είναι η συμφιλίωση με την ευαλωτότητα μας και η συμφιλίωση με την αβεβαιότητα. Αυτές οι ποιότητες ενισχύουν την ενίσχυση, τη φροντίδα και την αγάπη προς όλες τις τραυματισμένες και πληγωμένες πλευρές του εαυτού.
Το επόμενο βήμα είναι η σύνδεση με την ελπίδα. Η ελπίδα επίσης έχει μια διττή έννοια: Από μια περίπτωση που δεν υπάρχει περίπτωση να μας οδηγήσει σε μια αποσύνδεση από τη δράση και να μας προσκαλέσει σε μια μετάθεση των αλλαγών και των μετασχηματισμών στο μέλλον. Από την άλλη μπορεί να μας τροφοδοτήσει με δυνάμεις ώστε να ενισχυθούν οι ανθεκτικές πλευρές του εαυτού.
Η προϋπόθεση είναι τόσο η αναγνώριση των αναγκών αλλά και ο μετασχηματισμός τους σε επιθυμίες. Ο διάλογος, η ασφάλεια, οι σχέσεις η σύνδεση με τα αποθέματα είναι σε άμεση συνάρτηση με την ελπίδα, καθώς τροφοδοτούνται από αυτή αλλά και την τροφοδοτούν.
Η συμπόνια για τον εαυτό μας, μας οδηγεί στη συγχώρεση για όσα μας έχουν πληγώσει
Η συγχώρεση είναι ακόμα μια εμπειρία που οδηγεί στο να αφήσεις πίσω σου αυτό που σε έχει πληγώσει αφαιρώντας του τη δύναμη να σε ελέγχει ή να οδηγεί τα βήματά σου. Η συγχώρεση σε αυτή την οπτική δεν θεωρείται εμπειρία συμβιβασμού με την ματαίωση ή την λάθος επιλογή, ούτε με μια που πληγώνει ή κακοποιεί αλλά μια συνθήκη που επιτρέπει την κατανόηση των συνθηκών που συνδέονται με αυτό το βίωμα και τη διερεύνηση των δυνατοτήτων για να προχωρήσουμε ένα βήμα. . . παρακάτω στη ζωή!