ΤΕΜΠΗ: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΕΣ/ΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ/ΕΣ
ΣΥΝΗΧΗΣΕΙΣ- ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΑΛΟΓΙΚΗΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 12 /3/2023, 19:30 ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΤΡΑΥΜΑ
ΤΕΜΠΗ: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ
.
Από το μαζί στο μόνοι και από το μόνοι στο μαζί
Πάντα κάτι συμβαίνει στην ημέρα μας, στην εβδομάδα μας, στη ζωή μας. Ανεξαρτήτως ποιότητας, σημασίας, έντασης ή περιεχομένου πάντα κάτι συμβαίνει. Ακόμα και αν δεν συμβαίνει ‘’τίποτα’’ τότε το τίποτα μετατρέπεται σε κάτι. Και στην συνέχεια με κάποιον τρόπο μας ακουμπάει. Σαν αυτό το κάτι που συμβαίνει να έχει μια πορεία να διανύσει, που θα διανυθεί αναγκαστικά. Χωρίς να ξέρουμε που θα φτάσει ή πως θα είναι όταν φτάσει, χωρίς να ξέρουμε καν αν έχει κάπου να φτάσει, το σημαντικό είναι ότι υπάρχει κίνηση και ροή. Φυσικά αυτή η ροή, αυτή η διαδρομή μπορεί να έχει πολλές διακλαδώσεις με πολλά πρόσημα, μπορεί να αφορά πολλούς τόπους, πολλούς ανθρώπους, πολλά πλάσματα, πολλές πραγματικότητες, πολλά συναισθήματα και να έχει περιθώρια για πολλούς μετασχηματισμούς. Κατά την διάρκεια αυτής της ροής κάποια σημεία μπορεί να γίνουν κόμβοι. Αυτοί οι κόμβοι συγκλονίζουν είτε θετικά είτε αρνητικά είτε και με άπειρους άλλους τρόπους. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη είναι ένας κόμβος. Ας αρχίσουμε να το περιγράφουμε πιο αναλυτικά ώστε να προχωρήσουμε λίγο πιο πέρα από την λέξη ‘’αυτό’’. Είναι ένας κόμβος που μας αφορά και που μας αγγίζει. Ένας κόμβος σε έναν τόπο που έχει φιλοξενήσει πολύ πόνο στο παρελθόν και που φιλοξενεί ξανά την οδύνη. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι υπάρχουν άτομα στην χώρα μας που δεν έχουν μάθει ή δεν έχουν μιλήσει αυτές τις μέρες για το συμβάν στα Τέμπη. Και με αυτή την πεποίθηση μπορούμε να σκεφτούμε ότι αυτή η εμπειρία, αυτό το συμβάν μας αφορά και μας επηρεάζει όλους. Μας ξαφνιάζει και μας ταρακουνάει. Μας ακουμπάει χωρίς να το επιλέγουμε, χωρίς να το διαλέγουμε. Και μας τραυματίζει.
Και κάπως έτσι τα Τέμπη, από συμβάν αρχίζουν να συνδέονται με το τραύμα που είναι κοινό και συλλογικό.
Ένα τραύμα που μας πλήττει, μας πονάει και μας ματαιώνει ανεξαρτήτως από το αν μας επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα και αφήνει το αποτύπωμά του σαν ένα βαθύ ρήγμα στις ψυχές μας. Οι επιδράσεις του κλιμακώνονται σε όλα τα πλαίσια σαν τσουνάμι με κοινωνικές προεκτάσεις που ξεκινούν από το άτομο και προχωρούν στα διάφορα συστήματα που είναι ενταγμένο. Είναι ένα αναπάντεχο, ανεξέλεγκτο, κοσμικό, ενεργειακό, ιστορικό, κοινωνικό, συναισθηματικό και σωματικό φορτίο. Συνήθως γεννιέται από μια συγκεκριμένη βίαιη επενέργεια όμως παραμένει άχρονο και διατοπικό. Είναι τόσο άχρονο αφού η επίδραση του είναι διαγενεακή. Το κουβαλάμε όλες και όλοι καθώς υπάρχει πάντα και μεταφέρεται μέσω των λέξεων, των συναισθημάτων και των αποτυπωμάτων που αφήνει.
Συνοδεύεται από πολλά συναισθήματα τα περισσότερα από αυτά έντονα και βαριά. Ξυπνά ο φόβος, ο θυμός, η οργή και η απόγνωση, βιώνεται η βία και η αδικία με διαπεραστικό τρόπο, εμφανίζεται το αίσθημα της αβοηθητότητας, της απώλειας ελέγχου, το σώμα μουδιάζει και βαραίνει και η τύχη μοιάζει να παίζει εντυπωσιακά κεντρικό ρόλο σε θέματα από τα οποία θα έπρεπε να απουσιάζει σχεδόν εντελώς.
Όλα τα συναισθήματα και οι ποιότητες της εμπειρίας ενώ προκύπτουν από το ίδιο γεγονός, βιώνονται ξεχωριστά, υποκειμενικά και εξατομικευμένα. Και είναι σπουδαίο να βιωθούν έτσι. Μας αγγίζει συλλογικά, το βιώνουμε συλλογικά αλλά χρειάζεται να μπορέσει να συνδεθεί με τον ατομικό μας άξονα, με την ξεχωριστή μας ιστορία, με τα υπόλοιπα προσωπικά μας τραύματα και με τις υπόλοιπες πληγές μας, με την δική μας στιγμή.
Ψάχνουμε μηχανισμούς επιβίωσης και ανθεκτικότητας. Αναζητούμε αποθέματα. Δεν είναι βέβαιο ότι θα ξυπνήσουν ή ότι είναι εδώ μαζί μας. Μπορεί να χρειαστεί να τα δημιουργήσουμε και να αντισταθούμε σε αυτοκαταστροφικές τάσεις. Σε εκείνο το σημείο ίσως αρχίσουν οι προσκλήσεις. Οι προσκλήσεις που θα μας τραβήξουν από την απομόνωση για να μας οδηγήσουν σε μετασχηματισμούς, σε επεξεργασία, σε απόδοση νοήματος, σε αποδοχή της ανθρώπινης ευαλωτότητας, σε σύνδεση, σε μοίρασμα, σε εμπιστοσύνη και σε συνθετική φροντίδα. Για να μπορέσει το τραύμα, να γίνει πληγή ανοιχτή με συγκεκριμένα όρια πάνω σε συγκεκριμένα σημεία στο σώμα. Και στη συνέχεια να μπορέσει να φροντιστεί και να γίνει ουλή που δεν πονάει καθημερινά αλλά φαίνεται, έχει μνήμη και δύναμη.
Πώς όμως να έρθει η φροντίδα όταν είναι παρόν το τραύμα και ο πόνος που το συνοδεύει είναι διαπεραστικός;
Πως να φροντίσουμε ο ένας τον άλλο όταν είμαστε αφρόντιστοι από τα θεσμικά συστήματα και βιώνουμε καταπάτηση των δικαιωμάτων μας και εγκληματική αδιαφορία απέναντι στις ψυχές μας; Που να την βρούμε τη φροντίδα για να την δώσουμε στον εαυτό μας και μετά στους γύρω μας;
Απέναντι σε αυτό το βίωμα μικραίνουμε και αρχίζουμε να λειτουργούμε και να σχετιζόμαστε υιοθετώντας παρόμοιες ποιότητες και κατασκευάζοντας περιβάλλοντα γεμάτα μούδιασμα, φόβο, μοναξιά, αποσύνδεση από το συναίσθημα και παραίτηση.
Αρχίζει το τραύμα της βίας να διανύει την διαδρομή του.
Σε κάποιο σημείο χρειάζεται να γίνει η ρωγμή. Όχι η ρωγμή του τραύματος αλλά η ρωγμή που θα κάνει η φροντίδα στην ροή του τραύματος.
Ίσως να μην είναι μια δεδομένη και αυτονοήτως προκαλούμενη ρωγμή. Ίσως να χρειάζεται να πάμε ένα βήμα πίσω και να φροντίσουμε την ίδια την φροντίδα.
Πώς θα ήταν ο κόσμος μας άραγε
αν αντί να πονάει ο ένας τον άλλο, του συμπαραστέκεται,
αν αντί να αδιαφορεί, νοιάζεται,
αν αντί να κλείνεται, μοιράζεται,
αν αντί να είναι βράχος, γίνει βελούδινο και απαλό χάδι
αν αντί του “υπάρχω για μόνο μένα”, σκέφτεται το “υπάρχω γιατί υπάρχεις”
αν αντί του “εγώ έχω δίκιο”, σκέφτεται το “πώς μπορώ να είμαι μαζί σου”
αν αντί για το ΕΓΩ, σκέφτεται το ΕΜΕΙΣ, και το ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ με πάθος, προσήλωση και ευθύνη;
Ίσως η φροντίδα να είναι μια από τις πιο ισχυρές μορφές επανάστασης σήμερα. Χρειάζεται θάρρος για να αναγνωρίσουμε, να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε το μεγαλείο της. Για να υπάρξει φροντίδα απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρξει σχέση. Χωρίς σχέση και χωρίς σύνδεση η φροντίδα δεν έχει πλαίσιο, δεν έχει αντικείμενο. Χρειάζεται σχέση με τον άλλον και σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Να καταφέρουμε να δημιουργούμε το πλαίσιο και τον χρόνο για να ακούσουμε τις ανάγκες του εαυτού μας, τις εσωτερικές μας φωνές, τις σκέψεις μας, τις αισθήσεις μας, τα συναισθήματα μας, τους πόνους.
Μένει να καταλάβουμε ότι μόνο φροντίζοντας μπορούμε να ενδυναμώσουμε την θέση μας και την στάση μας απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ξεκινώντας από την φροντίδα εαυτού μπορούμε να προσφέρουμε φροντίδα στους γύρω μας κι εκείνοι στους γύρω τους διαχέοντας έτσι την φροντίδα σε συλλογικό επίπεδο. Η φροντίδα του άλλου, του παιδιού , του συντρόφου, του εραστή, του ζώου, του ηλικιωμένου, των φυτών, της βιόσφαιρας, αποτελεί μια πραγματική πράξη επανάστασης, καθώς το άτομο καλείται να πράξει ανιδιοτελώς και να λειτουργήσει με αγάπη και γενναιοδωρία απέναντι στον κόσμο.
Καλούμαστε να πράξουμε επαναστατικά, να ενεργοποιηθούμε, να νοιαστούμε και να εγκαταλείψουμε τον φόβο της συγχώνευσης, διανύοντας μαζί με κάποιον άλλον νέα μονοπάτια. Να εμπλακούμε στην φροντίδα σαν να είναι μια τελετουργία, μια πράξη, μέσα στην ταπεινότητα της , ιερή διατηρώντας την τρυφερότητα μας προς τους ανθρώπους μια ακόμα επαναστατική θέση όπως είπε ο Χρόνης Μίσσιος.
Για να γίνει λοιπόν πράξη η φροντίδα χρειάζεται άτομα, χρειάζεται πρόσωπα, χρειάζεται σώματα, χρειάζεται ψυχές, χρειάζεται σκέψεις, χρειάζεται πράξεις, χρειάζεται ανθρώπους.
Όλες οι συνθήκες για τις οποίες μιλάμε δημιουργήθηκαν από τον άνθρωπο και αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να τις ανατρέψει. Όταν μία εμπειρία από ατομική γίνεται συλλογική, ο πόνος μοιράζεται, γεννώνται νέες ποιότητες και γίνεται πιο εύκολη η αντιμετώπισή όταν δίνεται η ευκαιρία να συνασπιστούμε ψυχικά και συναισθηματικά. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τα τραύματα των άλλων και δυσκολεύονται να μοιραστούν το δικό τους, επειδή νομίζουν ότι το τραύμα είναι πιο δυνατό από αυτούς ή επειδή πιστεύουν ότι μπορούν να το νικήσουν μόνοι τους.
Όμως η ανθρώπινη ύπαρξη γεννιέται από ανθρώπους.
Πληθυντικός αριθμός.
Μεγαλώνει και αναπτύσσεται με ανθρώπους. Συμπορεύεται με ανθρώπους και ξαναγεννιέται από αυτούς. Ανθρώπους που δεν ξέρουν πως να ζουν με ανθρώπους. Ένα δύσβατο μαζί που γεννά τραύματα. Ανθρώπους που βιώνουν, αγαπούν και επουλώνουν τραύματα. Μαζί. Με τρόπους που ούτε οι ίδιοι φαντάζονται αλλά μαγικά ανακαλύπτουν, σαν να ήξεραν από πάντα. «Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι.»
Οι άνθρωποι βιώνουν τραύματα. Μαζί και μόνοι. Μόνοι και μαζί. Το τραύμα όμως μας ενώνει αν επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να είναι ευάλωτοι, να το αγκαλιάσουν και να αναζητήσουν στήριξη. Οι άνθρωποι χρειάζονται ανθρώπους για να επιβιώσουν και για να εξελιχθούν, για να δημιουργήσουν συνδέσεις και για να συνηχήσουν. Για να φτιάξουν ένα γερό δίκτυο. Για να φτιάξουν το μαζί.
Ένα μαζί που μοιάζει με ομαδικό χορό. Με χορό που χορεύεται σε κύκλο που δημιουργείται από χέρια ανθρώπων που κρατιούνται σφιχτά παρόλο που έχουν πληγές. Οι άνθρωποι πιάνονται μεταξύ τους, βρίσκονται στον ίδιο χώρο, βιώνουν μια κοινή εμπειρία αλλά ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει άλλα βήματα και έχει άλλο ρυθμό. Ίσως κάποιος να χάσει το βήμα. Ευτυχώς υπάρχει κύκλος και ίσως κάποιος τον βοηθήσει. Όσοι μπορούν ας σύρουν τον χορό ας κάνουν την αρχή. Οι υπόλοιποι θα τους δουν και θα ακολουθήσουν. Θα ελπίσουν, θα προσθέσουν νέα βήματα και θα πάρουν την δύναμη της αρχής για να την κάνουν συνέχεια, να την κάνουν αλυσίδα, να την κάνουν ομάδα, να την κάνουν δίκτυο. Μια ομάδα που χορεύει είναι μια κοινωνική πρόσκληση, σε καλεί να μπεις!
Οι άνθρωποι χρειάζεται να βρουν τον τρόπο να προσκαλούν ο ένας τον άλλο, να βρίσκουν τα βήματα, ο καθένας τον δικό του ρυθμό, δημιουργώντας μια συν-κίνηση. Έχουν ανάγκη να χορεύουν όλοι μαζί αλλά και να καρτούν την δική τους νότα.
Γιατί να χρειάζεται ένα συλλογικό τραύμα για να μας οδηγήσει στο ότι οι άνθρωποι χρειάζονται ανθρώπους;
ΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ. Έτσι, θα ανακαλύψουμε τον δρόμο για τη σύνδεση και την επαφή και θα βρούμε τρόπο όλοι μαζί, μένοντας άνθρωποι.
Το παρόν κείμενο αποτελεί σύνθεση των κειμένων των ατόμων του βιωματικού εργαστηρίου για το συλλογικό τραύμα που έγινε στις Συνηχήσεις την Κυριακή 5 Μαρτίου, πέντε ημέρες μετά την 1 Μαρτίου όπου έγινε η φονική σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη. Το παρόν εργαστήριο ακολούθησε την ροή των αναγκών και των συναισθημάτων των εκπαιδευόμενων θεραπευτών και θεραπευτριών δημιουργώντας χώρο για σύνδεση, φροντίδα απόδοση νοήματος και μετουσίωση σε δράση.
Οι επαναστάτριες και οι επαναστάτες φροντίδας:
Ηλίας, Αργυρώ, Εύα, Λίλα, Δάμη, Νίκος, Κωνσταντίνος, Στέλιος, Ανδρονίκη, Γεράσιμος, Οδυσσέας, Έμιλυ, Κατερίνα, Σάββας, Μαρίνα, Μυρτώ, Βίκυ, Αίγλη, Νατάσσα, Δήμητρα, Μαράια, Μαίρη, Αμαλία, Άρτεμις, Δέσποινα, Κατερίνα, Άνθη,
Η λίστα δεν έχει τελεία αλλά έχει κόμμα καθώς είναι ανοιχτή με την ευχή και την ελπίδα να συνεχιστεί και να μην καταφέρει να μπει τελεία.
Σας προσκαλούμε τη Κυριακή 12 Μαρτίου 2023 στις 7:30 μ.μ. να συναντηθούμε διαδικτυακά και να συνομιλήσουμε για το συλλογικό τραύμα, τα αποθέματα μας και τις αφηγήσεις που ενισχύουν τις ατομικές και συλλογικές αντιστάσεις.
ΣΥΝΗΧΗΣΕΙΣ- ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΑΛΟΓΙΚΗΣ- ΚΑΤΑΞΙΩΤΓΙΚΗΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
Πληροφορίες για την εκδήλωση στο synixiseis.gr
ΣΥΝΗΧΗΣΕΙΣ- ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΑΛΟΓΙΚΗΣ- ΚΑΤΑΞΙΩΤΓΙΚΗΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
Πληροφορίες για την εκδήλωση στο https://www.facebook.com/events/535751058698290?acontext=%7B%22source%22%3A%2229%22%2C%22ref_notif_type%22%3A%22plan_user_associated%22%2C%22action_history%22%3A%22null%22%7D¬if_id=1678222839220253¬if_t=plan_user_associated&ref=notif