«…Τα ευρήματα των Bowlby και Spitz πριν από δεκαετίες, ενισχύονται από νεώτερες νευροβιολογικες έρευνες. Το συμπέρασμα είναι ότι όχι μονo η άμεση κακοποίηση, αλλά και η απουσία συναισθηματικής επαφής μεταξύ γονιών-παιδιού προκαλεί ατροφια συγκεκριμένων τμημάτων του εγκεφάλου που συνδέονται με τα συναισθήματα… Μέσω της σύγχρονης νευροβιολογικης έρευνας κατανοούμε καλύτερα πώς λειτουργούσαν τύποι όπως ο Eichmann, ο Himmler, ο Höss. Η αυστηρή αγωγή πειθάρχησης στην οποία υποβλήθηκαν από τη βρεφική τους ηλικία, ανέστειλε τη συναισθηματική τους ανάπτυξη, τους έκανε ανίκανους να βιώσουν ανθρώπινα συναισθήματα συμπόνιας για τη δυστυχία των άλλων• τέτοια συναισθήματα τους ήταν απολύτως ξένα. Λογω της συναισθηματικής τους νέκρωσης, οι δράστες των πιο ειδεχθών εγκλημάτων ήταν ικανοί, μετά τον πόλεμο, να λειτουργούν ως “κανονικοί”, χωρίς την παραμικρή ένδειξη μεταμελείας, και να εντυπωσιάζουν το περιβάλλον τους με τις ικανότητες τους. Ο dr. Mengele στο Άουσβιτς χρησιμοποίησε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο μικρά παιδιά ως πειραματόζωα, και μετά τον πόλεμο έζησε 30 χρόνια ως “κανονικός”, ευυπόληπτος άνθρωπος.
Πολλοί άνθρωποι που κακοποιηθήκαν στην παιδική τους ηλικία, επιμένουν σε όλη τους τη ζωή ότι η κακοποίηση είναι αβλαβής και ότι η σωματική τιμωρία είναι ωφέλιμη, εναντία σε όλες τις κραυγαλέες αποδείξεις για το αντίθετο. Αντιστρόφως, όταν ένα νήπιο βιώσει από την αρχή την προστατευτική ασφάλεια, την αγάπη και την αποδοχή, θα αναπτυχτεί ευτυχισμένο και θα αναπαράγει αυτές τις εμπειρίες σε όλη του τη ζωή.
Ο Binjamin Wilkomirski… μου μίλησε για τις εμπειρίες του ως παιδί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, ιδιαίτερα για τη συμπεριφορά των γυναικών δεσμοφυλάκων… Χρειάστηκε 50 χρόνια έρευνας για να μάθει ποιες ήταν αυτές οι “μπλοκοβας”, που απροκάλυπτα απολάμβαναν να ταπεινώνουν και να βασανίζουν με κάθε δυνατό τρόπο μικρά εβραιοπουλα.
Ερευνώντας τα δικαστικά αρχεία βρήκε ότι οι περισσότερες ήταν 19-21 ετών, στο παρελθόν εργαζόμενες σε κανονικές δουλειές όπως εμποροϋπάλληλοι ή μοδίστρες, και τίποτα παράξενο δεν υπήρχε στα βιογραφικά τους. Στις δίκες, όλες τους υποστήριζαν ότι δεν ήξεραν ότι τα παιδιά των Εβραίων ήταν άνθρωποι. Το εύκολο συμπέρασμα όπου καταλήγει κανείς είναι ότι η προπαγάνδα και η χειραγώγηση αρκούν για να μεταμορφώσουν τους ανθρώπους σε σαδιστές βασανιστές και μαζικούς δολοφόνους.
Αντίθετα, το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι μόνο άνθρωποι με βιώματα σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης και πλήρη απουσία στοργής, κατά τις πρώτες εβδομάδες και μήνες της ζωής τους, είναι δυνατόν να γίνουν πρόθυμοι δήμιοι. Όπως δείχνει το υλικό που συγκέντρωσε ο Goldhagen, ελαχίστη ιδεολογική κατήχηση χρειάζονταν για να επιδοθούν στην αγριότητα, επειδή το σώμα τους ήξερε ακριβώς τι ήθελε να κάνει όταν του επιτρεπόταν να ακολουθει τις κλίσεις του. Αυτές οι κλίσεις αφέθηκαν ελεύθερες και ανεμπόδιστες από τη στιγμή που το κράτος χαρακτήρισε μη-πρόσωπα τους Εβραίους, νέους ή γέρους.
Μόνη η κατήχηση, σχολική ή άλλη, οπουδήποτε βαθμού και έντασης, δεν είναι ικανή να εμβολιάσει το μίσος στην ψυχή ενός ατόμου που δεν έχει προδιάθεση μίσους από το παρελθόν. Είναι γνωστό ότι υπήρξαν άλλοι Γερμανοί, όπως ο Karl Jaspers, ο Hermann Hesse και ο Thomas Mann, που αντιλήφτηκαν αμέσως τί σηματοδοτούσε η ανακήρυξη των Εβραίων σε μη-πρόσωπα. Ήταν το σκόπιμο σήμα έναρξης της κανιβαλικής φρενίτιδας.
Για άτομα σαν αυτές τις “μπλοκοβας”, ψυχικά ακρωτηριασμένες κατά τη νηπιακή τους ηλικία, η υπόδειξη νόμιμων θηραμάτων ήταν βολική και δελεαστική… Αυτές οι νέες γυναίκες χρησιμοποιούσαν τα παιδιά για να αισθανθούν ισχυρές και να εκτονώσουν πάνω στα θύματα τους την παλιά υποσυνείδητη οργή που τις στοίχειωνε.
Παρόλη την απανθρωπιά της ανατροφής τους, αυτά τα άτομα δεν δείχνουν κανένα εξωτερικό σημάδι της ψυχικής τους βλάβης. Αντίθετα, συμπεριφέρονται ως κανονικοί και προσαρμοσμένοι. Αργά ή γρήγορα όμως, συνήθως μια γενιά αργότερα, όταν τα κακοποιημένα παιδιά γίνονται τα ίδια γονείς, επιβάλλουν στα παιδιά τους τα μαρτυρία που υπέφεραν οι ίδιοι, χωρίς κανένα αίσθημα ενοχής. Είναι ο μόνος τρόπος συμπεριφοράς που ξέρουν, εφόσον έχουν απωθήσει στο υποσυνείδητο, έχουν αρνηθεί και διαγράψει από τη συνείδηση την προσωπική τους τραγωδία.
Μελετώντας την παιδική κακοποίηση βλέπουμε τους γονείς να επιβάλλουν στα παιδιά τους την ίδια μορφή τιμωρίας ή απόρριψης που βίωσαν και οι ίδιοι ως νήπια, χωρίς να έχουν καμία ανάμνηση των προσωπικών τους τραυμάτων.
Σε περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, συνήθως οι δράστες δεν έχουν συνειδητή ανάμνηση βιασμού τους όταν ήταν παιδιά, ή όταν έχουν ανάμνηση, αυτή είναι τελείως κενή από συναισθήματα. Μόνο αν δεχτούν ψυχανάλυση αντιλαμβάνονται σε συνειδητό επίπεδο ότι η ανάγκη τους να βιάζουν παιδιά είναι η υποσυνείδητη ανάγκη εκδραματισης, αναπαράστασης των δικών τους τραυματικών εμπειριών.
[ …Με την εκδραμάτιση το ασυνείδητα αγχωμένο άτομο μετατρέπει την παθητική συμπεριφορά σε ενεργητική, μετασχηματίζοντας την αίσθηση της ανημπόριας και ευαλωτότητας σε μια εμπειρία δύναμης και ισχύος, ανεξάρτητα από το πόσο αρνητικό είναι το δράμα που παίζεται. Η ουσία της εκδραμάτισης δεν είναι η καλή ή η κακή φύση των πράξεων του ατόμου, αλλά η ασυνείδητη και τρομακτική φύση των παρορμήσεων που προτρέπουν το άτομο σε δράση, καθώς και ο αυτόματος ψυχαναγκαστικός τρόπος με τον οποίο πραγματοποιείται η εκδραματιζόμενη συμπεριφορά… h
Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι η ψυχική οδύνη των τραυματικών νηπιακών εμπειριών καταχωρείται στον εγκέφαλο με τη μορφή υποσυνείδητων αναμνήσεων. Για ένα παιδί, η συνειδητή επεξεργασία τέτοιων καταστάσεων είναι αδύνατη. Για να μην καταρρεύσει απόλυτα από τον πόνο και τον τρόμο, πρέπει να απωθήσει την επίγνωση. [Ακριβώς επειδή η επίγνωση απωθήθηκε, θάφτηκε στο υποσυνείδητο,] οι υποσυνείδητες αναμνήσεις κακοποίησης γίνονται ψυχαναγκασμού, προκαλούν παρορμήσεις συχνής επαναλαμβανόμενης αναπαράστασης των τραυματικών βιωμάτων με την ψευδή ελπίδα απελευθέρωσης από την οδύνη, τον τρόμο [που έχει θαφτεί στο υποσυνείδητο και βασανίζει αδιάκοπα το άτομο]. Το θύμα θα δημιουργεί, θα σκηνοθετεί καταστάσεις όπου θα κρατά τον ενεργητικό ρόλο του θύτη, προσπαθώντας να απαλλαγεί από το αίσθημα απόλυτης αδυναμίας και τρόμου.
Όμως αυτή η απαλλαγή είναι αυταπατη, οι επιπτώσεις των τραυματικών βιωμάτων παραμένουν ισχυρές, ακριβώς επειδή τα βιώματα είναι θαμμένα στο υποσυνείδητο. Το παλαιό θύμα είναι τώρα θύτης, ψάχνει αδιάκοπα για νέα θύματα, και όσο προβάλλει το μίσος και το φόβο του πάνω σε αποδιοπομπαίους τράγους, είναι αδύνατο απαλλαγεί από τους εφιάλτες του. Μόνο αν αντικρύσει και αναγνωρίσει τις πραγματικές αιτίες της κατάστασης του [αν επαναφέρει στη συνείδηση τις αναμνήσεις και την οδύνη που εμπεριέχουν] θα καταφέρει να εξαλείψει το τυφλό του μισός. [Το μίσος λειτουργεί ως μάσκα των απωθημένων, τα συντηρεί θαμμένα στο υποσυνείδητο. Αν ο θαμμένος τρόμος των τραυμάτων αναδυθεί στη συνείδηση και υπάρξει επίγνωση, το μίσος χάνει τη λειτουργία του και δεν έχει λόγο ύπαρξης.]
Σεξουαλικοί εγκληματίες που αναβιώνουν τα τραύματα τους με ψυχανάλυση και τα συνειδητοποιούν, περιορίζουν τον κίνδυνο να δημιουργήσουν σκηνοθετημένες επαναλήψεις των τραυμάτων τους σε βάρος αθώων θυμάτων.
Τί είναι μίσος; Είναι η συνέπεια της οργής και της απελπισίας που η κακοποίηση και η εγκατάλειψη προκάλεσε σε ένα νήπιο, πριν ακόμα αυτό αποκτήσει ικανότητα ομιλίας. Οργή και απελπισία που ένα νήπιο δεν μπορεί να βιώσει συνειδητά. Είναι αδύνατο να εξαλείφει όσο παραμένει υποσυνείδητη η οργή η στρεφόμενη εναντίον ενός γονέα (ή αν το υποκείμενο αρνείται να την παραδεχτεί). Μπορεί μόνο να εκτονωθεί προσωρινά στρεφόμενη κατά του εαυτού ή κατά αποδιοπομπαίων τράγων, υποτιθέμενων εχθρών ― συνήθως το θύμα εκτονώνει την οργή του πάνω στα παιδιά του… Το μίσος λειτουργεί ως έσχατο μέσο άμυνας ενάντια σε απελπιστικές καταστάσεις απόλυτης αδυναμίας…»
ΠΗΓΗ:https://antikleidi.com/2018/10/28/alice-miller_kakopiisi/
http://psychohistory.com/articles/the-political-consequences-of-child-abuse/