Ο εγκλωβισμός ενδέχεται να είναι μια εμπειρία περιορισμού που συνδέεται με την επιβολή και την κυριαρχία που ασκούν τα πλαίσια στον άνθρωπο. Μπορεί επίσης να είναι μια εμπειρία σύγκρουσης ανάμεσα στο θέλω και στον κανόνα, μια ακινητοποίηση ,που προέρχεται από ένα εσωτερικό διάλογο που αφορά σε διαφορετικές και αντιθετικές επιθυμίες, ανάγκες, και όνειρα για το μέλλον.
Αν στη πρώτη περίπτωση ο δρόμος είναι η εξέγερση και ο αγώνας για τη χειραφέτηση, στην δεύτερη είναι η μετάβαση στην ωριμότητα και η αποδοχή της ιδέας ότι σε τελική ανάλυση έχουμε την ευθύνη για τις επιλογές μας ! Οι άνθρωποι εγκλωβιζόμαστε καθώς δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το αναπόφευκτο της απώλειας που συνεπάγεται μια τοποθέτηση του εαυτού μέσα στις αντιθέσεις. Ωστόσο πάντα υπάρχει η δυνατότητα για μια ρωγμή στον εγκλωβισμό, έστω και αν αυτή χρειάζεται να αναζητηθεί στην φαντασία.
Ένας σπουδαίος συγγραφέας που αγάπησε την ουτοπία και μίλησε για τη δύναμη του φαντασιακού είναι ο Ερνέστο Γκαλεάνο. Το ακόλουθο απόσπασμα από μια ιστορία του (Μέρες και νύχτες πολέμου), το οποίο αναφέρεται στην ανυπόταχτη φύση της φαντασίας είναι καταπληκτικό:
Θέμα της ιστορίας του είναι μια φυλακή στην Ουρουγουάη, το 1976. Εκεί οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν επιτρέπεται να μιλούν, ούτε να σφυρίζουν, ούτε να χαμογελούν, ούτε καν να βαδίζουν γρήγορα. Για ό,τι κάνουν πρέπει να ζητήσουν άδεια. Και η φυλακή ονομάζεται «Ελευθερία»!
Εκείνος πρώτα την επαινεί για την όμορφη ζωγραφιά και το ταλέντο της, ρωτά απορημένος τι απεικονίζουν εκείνοι οι χρωματιστοί κύκλοι πάνω στα δέντρα.
– Είναι πορτοκάλια; Τι φρούτα είναι;
Η μικρή του ζητά να σωπάσει. Και με ύφος συνωμοτικό του εξηγεί:
– Χαζούλη, δεν βλέπεις ότι είναι μάτια; Τα μάτια των πουλιών που σου έφερα κρυφά.
