Η απελπισία κλείνει ερμητικά την πόρτα σε κάθε πιθανότητα αλλαγής. Μας προσκαλεί να σφραγίσουμε κάθε σπιθαμή από όπου θα μπορούσε να μπει φως, να μονώσουμε κάθε χαραμάδα από όπου θα μπορούσαν να ακουστούν φωνές εμψύχωσης.
Ωστόσο έχει τεράστια δύναμη αφού με ένα τρόπο μας προσκαλεί επίσης στην ματαιοδοξία, σε ένα είδος μοναδικότητας: όσο πιο απαισιόδοξα νοιώθω τόσο πιο ξεχωριστός/η μπορώ να γίνω! Όποιος/α έχει διαβάσει Σιοράν γνωρίζει καλά (Αυτό που είναι υπέροχο είναι πως κάθε μέρα μας φέρνει μια καινούργια αιτία για να εξαφανιστούμε, γράφει κάπου), πως το σκοτάδι της απελπισίας είναι αναπόφευκτο αλλά και γοητευτικό.
Η απελπισία συχνά μεταμφιέζεται, ντύνεται τα ρούχα της ελπίδας και τότε γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη αφού μας προσκαλεί στην αναμονή, να αφεθούμε στη μοίρα ή ακόμα χειρότερα να δώσουμε τα ηνία της ζωής μας στα χέρια των άλλων.
Από την άλλη η ελπίδα, δεν θα μπορούσε να υπάρξει δίχως το βίωμα μιας αυθεντικής απαισιοδοξίας, μιας βαθιάς αγωνίας για το παρόν και το μέλλον.
Μόνο τότε μπορούμε να να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας, και ας μοιάζει αυτό να έχει κλείσει για πάντα, να την αγγίξουμε και να να την απελευθερώσουμε.
Η ελπίδα γίνεται τότε συναρπαστική, ένα φως στο σκοτάδι ένα τσεκούρι, όπως πολύ όμορφα λέει η Solnit, που σπάζει την πόρτα που εγκλωβίζει και φυλακίζει την επιθυμία.
Σε αυτή την περίπτωση η ελπίδα δεν παραπέμπει το μέλλον αλλά το δημιουργεί, το σμιλεύει αλλάζοντας το παρόν, φέρνει ψήγματα και ποιότητες του αύριο στο σήμερα.
Η ελπίδα είναι το μόνο που μπορεί να μας συμφιλιώσει με το αβέβαιο, με την αποσταθεροποίηση και τη ματαίωση.
Είναι το μόνο που μαλακώνει τους φόβους και τις αγωνίες σε ένα ταξίδι στις μαύρες τρύπες της ζωής.
Ωστόσο έχει μια ιδιαίτερη σημασία να μην δαιμονοποιήσουμε τις στιγμές απελπισίας καθώς και αυτές είναι χρήσιμες από τη στιγμή που μας συνδέεουν με ευάλωτες πλευρές του εαυτού που χρειάζονται φροντίδα.
Τελικά το δίλλημα απελπισία versous ελπίδας ίσως να μην είναι τόσο απόλυτο όσο φαίνεται με μια πρώτη ματιά!