Όταν δυο εξαιρετικές γυναίκε συνομιλούν για την έλειψη, για την μοναγιά, για την απώλεια αλλά και για τη “συγνώμη που κατευάζει το φόβο του θανάτου” τότε όλοι και όλες μας γινόμαστε λίγο πιο ανθρώπινοι ακούγοντας τες.
Με αφορμή το θάνατο της ποιήτριας, ας θυμηθούμε τη συνομιλία της με την Φωτεινή Τσαλίκογλου για το Μαγικό των Ανθρώπων και ας αφεθούμε στον ποιητικό διάλογο που μας προσκαλούν !
Η ευλογία της έλλειψης (Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ)
Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου ‘χει απομείνει
μ’ αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ’ έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.