“Το Όραμα του Μέλλοντος του Νόαμ Τσόμσκι”
Μια συνέντευξη η οποία πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα και χαρακτηρίζεται από μια σύγχρονη προσέγγιση και βαθιά διορατικότητα, μεταφέροντας ένα ισχυρό μήνυμα. Φιλοξενήθηκε από την Lori Poloni Staudiger, Κοσμήτορος της Σχολής Συμπεριφορικών Επιστημών και Καθηγήτριας της Σχολής Κυβερνητικής και Δημόσιας Πολιτικής του Πανεπιστημίου της Αριζόνα. Το παρόν άρθρο αποτελεί μερική και επεξεργασμένη μεταγραφή ορισμένων από τις απαντήσεις του Τσόμσκι σε ερωτήματα, ενώ περιλαμβάνει επιπλέον υποστηρικτικά δεδομένα τρίτων που επιβεβαιώνουν τις θέσεις του σχετικά με τους δύο μεγαλύτερους κινδύνους που απειλούν τη συνέχιση της ανθρωπότητας.
Ο Νόαμ Τσόμσκι (95), διακεκριμένος διανοούμενος, διάσημος για την αντιπολιτευτική του στάση και πατέρας της σύγχρονης γλωσσολογίας, αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως ένας από τους κορυφαίους στοχαστές. Αναρρώνει από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη σε ηλικία 94 ετών και διαμένει πλέον στη Βραζιλία με τη σύζυγό του. Σύμφωνα με έκθεση της Έιμι Γκούντμαν στο Democracy Now (2 Ιουλίου 2024), τον περασμένο Ιούνιο ο Πρόεδρος της Βραζιλίας, Lula da Silva, επισκέφθηκε προσωπικά τον Τσόμσκι, κρατώντας το χέρι του και δηλώνοντας: «Είσαι ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή μου», παρουσία του Vijay Prashad, συν-συγγραφέα του βιβλίου The Withdrawal, μαζί με τον Τσόμσκι. Ο Νόαμ Τσόμσκι αναγνωρίζεται ως ένας από τους πλέον επιδραστικούς διανοούμενους του 21ου αιώνα. Εντάχθηκε στη Σχολή Συμπεριφορικών Επιστημών το 2017 και δίδαξε το μάθημα «Συνέπειες του Καπιταλισμού».
ΠΗΓΗ: https://www.counterpunch.org/2024/08/16/noam-chomskys-vision-of-the-future/ & https://youtu.be/libCgvCET2U
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Στη συνέντευξη με τίτλο «Το όραμα του μέλλοντος του Νόαμ Τσόμσκι», ο Τσόμσκι αναλύει τις υπαρξιακές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, εστιάζοντας ιδιαίτερα στον κίνδυνο πυρηνικής κλιμάκωσης και την κλιματική αλλαγή με την ανεξέλεγκτη επιδείνωση των οικοσυστημάτων. Υπογραμμίζει ότι η απειλή από τα πυρηνικά εξοπλιστικά συστήματα και η αποτυχία της διεθνούς κοινότητας να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη κλιματική κρίση εντείνουν το κοινωνικό άγχος και την αίσθηση αβεβαιότητας στους πολίτες.
Ο Τσόμσκι τονίζει την ανάγκη για ουσιαστικές πολιτικές μεταρρυθμίσεις και διεθνή συνεργασία για την επίλυση αυτών των κρίσεων. Επιπλέον, επισημαίνει τη σημασία της ενεργού συμμετοχής των πολιτών μέσω οργανωμένων κοινοτήτων και κινημάτων, προκειμένου να προωθηθεί η κοινωνική δικαιοσύνη και η βιωσιμότητα. Καλεί τα άτομα να αναλάβουν δράση, να κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο για να αλλάξουν την πορεία της πυρηνικής απειλής και της κλιματικής αλλαγής για να σώσουν την κοινωνία.
Προσφέρει τέλος, αρκετά παραδείγματα μικρών ομάδων ανθρώπων που ενεργούν μαζί και με την πάροδο του χρόνου μετατρέπονται σε σοβαρές διαμαρτυρίες και τελικά σε θετική νομοθεσία. Τέλος, υποστηρίζει ότι αυτή η συλλογική δράση είναι κρίσιμη για την ανακούφιση των ψυχολογικών πιέσεων και την αντιμετώπιση των προκλήσεων του μέλλοντος, ενισχύοντας τη συνοχή και την ανθεκτικότητα των κοινωνιών.
Τι επιφυλάσσει το μέλλον;
Ερώτηση: Γεωπολιτική, μονοπολικός έναντι πολυπολικού κόσμου
Τσόμσκι: Πρώτα απ’ όλα υπάρχουν δύο κρίσεις που καθορίζουν αν είναι καν κατάλληλο να εξετάσουμε πώς θα διαμορφωθεί η γεωπολιτική στο μέλλον: (1) η απειλή πυρηνικού πολέμου (2) η κλιματική κρίση.
«Αν η κλιματική κρίση δεν αντιμετωπιστεί τα επόμενα χρόνια, η ανθρώπινη κοινωνία ουσιαστικά θα καταρρεύσει. Όλα τα υπόλοιπα είναι αδιάφορα, εκτός αν επιλυθούν αυτές οι δύο κρίσεις».
(Αυτή η παράγραφος δεν αποτελεί μέρος της απάντησης του Τσόμσκι)
Αναφορικά με την προειδοποίηση του Τσόμσκι, αρκετοί βασικοί δείκτες της κλιματικής κρίσης εκπέμπουν κόκκινο, όχι πράσινο. Για παράδειγμα, πριν από εννέα χρόνια, 195 χώρες στη διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα στο Παρίσι το 2015 συμφώνησαν να λάβουν μέτρα για τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα (CO2) με στόχο να διατηρήσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη κάτω από τους 1.5°C σε σχέση με τα προ-βιομηχανικά επίπεδα. Ωστόσο, μόλις εννέα χρόνια μετά τη συμφωνία αυτή μεταξύ των 195 χωρών, σύμφωνα με την Υπηρεσία Κλιματικής Αλλαγής Copernicus (C3S), οι παγκόσμιες θερμοκρασίες ξεπέρασαν για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία τους 1.5°C (2.7°F) πάνω από τα προ-βιομηχανικά επίπεδα για περίοδο 12 μηνών, από τον Φεβρουάριο του 2023 έως τον Ιανουάριο του 2024, και πλησιάζουν πλέον επικίνδυνες ζώνες. Προφανώς, τα έθνη του κόσμου δεν ακολούθησαν τις δικές τους οδηγίες, και αν όχι αυτά, ποιος θα το κάνει;
Η παλαιοκλιματολογία παρέχει στοιχεία για το τι μπορούμε να αναμένουμε αν η «κλιματική κρίση», όπως την περιγράφει ο Τσόμσκι, δεν αντιμετωπιστεί (Η ακόλουθη παράγραφος επίσης δεν αποτελεί μέρος της απάντησης του Τσόμσκι):
«Αν και το σημερινό σενάριο κλιματικής αλλαγής που προκαλείται από το CO2 είναι άνευ προηγουμένου στην ανθρώπινη ιστορία, παρόμοιες συνθήκες έχουν καταγραφεί στα γεωλογικά δεδομένα, τα οποία μας δίνουν μια ιδέα για το τι μπορούμε να περιμένουμε από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και τη διαδικασία που θα μας οδηγήσει εκεί. Πριν από περίπου 3,2 εκατομμύρια χρόνια, κατά την εποχή του Πλειόκαινου, τα επίπεδα CO2 ήταν περίπου 400 ppm (σήμερα 427 ppm) και οι θερμοκρασίες ήταν 2-3°C υψηλότερες από τις προ-βιομηχανικές θερμοκρασίες της περιόδου 1850-1880. Ταυτόχρονα, τα στοιχεία δείχνουν ότι η παγκόσμια στάθμη της θάλασσας ήταν περίπου 52 πόδια (εντός του εύρους 39 έως 66 ποδιών) υψηλότερη από τη σημερινή». (Πηγή: The Sleeping Giant Awakens, Climate Adaptation Center, 21 Μαΐου 2024). Ίσως γι’ αυτό ο Διακυβερνητικός Πίνακας για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) προτείνει έντονα να διατηρηθούν οι θερμοκρασίες ιδανικά κάτω από τους 1.5°C και σίγουρα όχι πάνω από τους 2.0°C σε σχέση με τα προ-βιομηχανικά επίπεδα.
Ο Τσόμσκι για την Παγκόσμια Δύναμη
Σήμερα, το κέντρο της παγκόσμιας δύναμης, είτε μονοπολικό είτε πολυπολικό, βρίσκεται έντονα στην επικαιρότητα. Το ζήτημα αυτό έχει τις ρίζες του στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι ΗΠΑ εγκαθίδρυσαν συντριπτική παγκόσμια κυριαρχία. Όμως, τώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει διχάσει τον κόσμο, με το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου εκτός της ΕΕ, των ΗΠΑ και των συμμάχων τους να καλεί για διπλωματική επίλυση. Ωστόσο, η θέση των ΗΠΑ είναι ότι ο πόλεμος πρέπει να συνεχιστεί για να αποδυναμωθεί σοβαρά η Ρωσία.
Συνεπώς, η Ουκρανία διχάζει τον κόσμο και αυτό αντανακλάται στο πλαίσιο του μονοπολικού έναντι του πολυπολικού κόσμου. Για παράδειγμα, ο πόλεμος έχει απομακρύνει την ΕΕ από το να έχει ανεξάρτητη θέση, τοποθετώντας την υπό τον σφιχτό έλεγχο των ΗΠΑ. Με τη σειρά της, η ΕΕ κατευθύνεται προς βιομηχανική παρακμή λόγω της διακοπής των φυσικών της εμπορικών εταίρων, όπως η Ρωσία, η οποία διαθέτει αφθονία φυσικών πόρων που λείπουν από την ΕΕ, κάτι που οι οικονομολόγοι περιέγραφαν ανέκαθεν ως «γάμο φτιαγμένο στον παράδεισο», μια φυσική εμπορική σχέση που τώρα έχει διαρραγεί. (Σημείωση: Η βιομηχανική παραγωγή της ΕΕ μειώθηκε κατά 3,9% τους τελευταίους 12 μήνες).
Το ουκρανικό αδιέξοδο περιορίζει την πρόσβαση της ΕΕ σε αγορές όπως η Κίνα· για παράδειγμα, η Κίνα υπήρξε σημαντική αγορά για τα βιομηχανικά προϊόντα της Γερμανίας. Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ επιμένουν σε ένα μονοπολικό πλαίσιο παγκόσμιας τάξης, το οποίο αποσκοπεί όχι μόνο στην ενσωμάτωση της ΕΕ, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου σε κάτι παρόμοιο με το σύστημα του ΝΑΤΟ. Υπό την πίεση των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ έχει επεκτείνει την εμβέλειά του στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, γεγονός που σημαίνει ότι το ΝΑΤΟ είναι πλέον υποχρεωμένο να εμπλακεί στη σύγκρουση των ΗΠΑ με την Κίνα.
Ταυτόχρονα, ο υπόλοιπος κόσμος επιδιώκει την ανάπτυξη ενός πολυπολικού κόσμου με πολλαπλά ανεξάρτητα κέντρα ισχύος. Οι χώρες των BRICS — Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Ινδονησία, Νότια Αφρική — επιθυμούν να δημιουργήσουν μια ανεξάρτητη πηγή ισχύος. Οι χώρες αυτές αντιπροσωπεύουν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας, παραμένοντας ανεξάρτητες από τις αμερικανικές κυρώσεις και το δολάριο των ΗΠΑ.
Αυτές οι διαρκείς συγκρούσεις περιστρέφονται γύρω από δύο ζητήματα: ένα παρόν και ένα αναδυόμενο. Το ζήτημα της Ουκρανίας αποτελεί την κυρίαρχη σύγκρουση, ενώ η αναδυόμενη σύγκρουση αφορά την αντιπαράθεση των ΗΠΑ με την Κίνα, η οποία προωθεί τα δικά της έργα στην Ευρασία, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή, τη Νότια Αφρική, τη Νότια Ασία και τη Λατινική Αμερική.
Οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να αποτρέψουν την οικονομική ανάπτυξη της Κίνας σε παγκόσμιο επίπεδο. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει «ουσιαστικά κηρύξει έναν είδος πολέμου κατά της Κίνας» απαιτώντας από τους δυτικούς συμμάχους να αρνηθούν στην Κίνα την πρόσβαση σε τεχνολογική ανάπτυξη.
Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ επιμένουν ότι άλλες χώρες δεν πρέπει να επιτρέπουν στην Κίνα πρόσβαση σε οποιαδήποτε τεχνολογία που περιέχει αμερικανικά εξαρτήματα. Αυτό περιλαμβάνει ολόκληρο το φάσμα της τεχνολογίας· για παράδειγμα, η Ολλανδία διαθέτει μια κορυφαία παγκοσμίως βιομηχανία λιθογραφίας, η οποία παράγει κρίσιμα εξαρτήματα για ημιαγωγούς που είναι απαραίτητα για την σύγχρονη υψηλή τεχνολογία. Τώρα, η Ολλανδία πρέπει να αποφασίσει αν θα ακολουθήσει ανεξάρτητη πορεία για να εμπορεύεται με την Κίνα ή όχι… το ίδιο ισχύει και για τη Samsung στη Νότια Κορέα και για την Ιαπωνία. Ο κόσμος διχάζεται γύρω από αυτά τα ζητήματα, τα οποία διαμορφώνουν το πλαίσιο για το άμεσο μέλλον.
Θα αποκτήσουν οι πολυεθνικές εταιρείες υπερβολική δύναμη και επιρροή;
Προτείνω να εξετάσουμε την κατάσταση όπως είναι σήμερα. Οι πολυεθνικές εταιρείες με έδρα τις ΗΠΑ ελέγχουν περίπου το ήμισυ του παγκόσμιου πλούτου. Κατατάσσονται πρώτες ή δεύτερες σε κάθε τομέα, όπως η βιομηχανία και το λιανικό εμπόριο, και κανείς άλλος δεν πλησιάζει. Αυτή είναι μια εξαιρετική δύναμη. Με βάση το ΑΕΠ, οι ΗΠΑ έχουν το 20% του παγκόσμιου ΑΕΠ, αλλά αν εξετάσει κανείς τις αμερικανικές πολυεθνικές, το ποσοστό πλησιάζει το 50%. Οι πολυεθνικές ασκούν τεράστια επιρροή στη διαμόρφωση της εσωτερικής πολιτικής τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες. Επομένως, πώς θα αντιδράσουν οι πολυεθνικές όταν τους ανακοινωθεί ότι δεν μπορούν να έχουν εμπορικές σχέσεις με μια μεγάλη αγορά, όπως η Κίνα;
Πώς θα εξελιχθεί αυτή η κατάσταση τα επόμενα χρόνια; Η ΕΕ εισέρχεται σε μια περίοδο παρακμής λόγω των διακοπών των εμπορικών της σχέσεων με την Ανατολή. Ωστόσο, δεν είναι σαφές αν η ΕΕ θα παραμείνει υποταγμένη στις ΗΠΑ και θα προχωρήσει πρόθυμα σε παρακμή ή αν θα ακολουθήσει τον υπόλοιπο κόσμο, μεταβαίνοντας σε έναν πιο περίπλοκο πολυπολικό κόσμο και ενοποιούμενη με χώρες της Ανατολής. Αυτό παραμένει προς επίλυση. Για παράδειγμα, ο Πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν (2017-) έχει επικριθεί και καταδικαστεί για το γεγονός ότι είπε πως, μετά την απομάκρυνση της Ρωσίας από την Ουκρανία, πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος για να ενσωματωθεί η Ρωσία σε ένα διεθνές σύστημα, ανοίγοντας μια αρχική ρωγμή στη σχέση ΗΠΑ/ΕΕ.
Ερώτηση για την απειλή πυρηνικού πολέμου: Η Ρωσία ανέστειλε τη Συνθήκη START για τα πυρηνικά όπλα με τις ΗΠΑ. Πόσο σημαντική είναι αυτή η εξέλιξη για την απειλή πυρηνικού πολέμου;
Είναι πολύ σημαντική. Πρόκειται για τη μοναδική απομείνασα συνθήκη ελέγχου των όπλων, τη νέα Συνθήκη START, την οποία ο Τραμπ σχεδόν ακύρωσε. Η συνθήκη επρόκειτο να λήξει τον Φεβρουάριο, αλλά ο Μπάιντεν ανέλαβε εγκαίρως για να την επεκτείνει, κάτι που έκανε.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι ΗΠΑ είχαν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία ενός καθεστώτος που μετριάζει κάπως την απειλή πυρηνικού πολέμου, δηλαδή τον «τελικό πόλεμο». Μιλάμε πολύ ελαφρά για τον πυρηνικό πόλεμο. Δεν μπορεί να υπάρξει πυρηνικός πόλεμος. Αν συμβεί, τελειώσαμε. Γι’ αυτό το Ρολόι της Αποκάλυψης είναι ρυθμισμένο για 90 δευτερόλεπτα πριν από τα μεσάνυχτα, την πιο κοντινή του θέση ποτέ.
Από την εποχή του Τζορτζ W. Μπους, οι ΗΠΑ άρχισαν να αποδομούν το σύστημα ελέγχου όπλων. Ο Μπους κατήργησε τη Συνθήκη ABM, μια συνθήκη για τα αντιπυραυλικά συστήματα που ήταν σημαντικό μέρος του συστήματος ελέγχου των όπλων και αποτελούσε τεράστια απειλή για τη Ρωσία. Η αποδόμηση αυτή επέτρεψε στις ΗΠΑ να εγκαταστήσουν υποδομές ακριβώς στα σύνορα με τη Ρωσία. Πρόκειται για μια σοβαρή απειλή για τη Ρωσία, και η Ρωσία αντέδρασε.
Η κυβέρνηση Τραμπ κατήργησε τη Συνθήκη INF, την συνθήκη που υπεγράφη το 1987 μεταξύ Ρήγκαν και Γκορμπατσόφ και που τερμάτισε την παρουσία βραχέων πυραύλων στην Ευρώπη. Αυτοί οι πύραυλοι έχουν πλέον επανεγκατασταθεί κοντά στα σύνορα της Ρωσίας. Ο Τραμπ, για να καταστήσει σαφές ότι οι ΗΠΑ ήταν αποφασισμένες, προχώρησε σε άμεσες δοκιμές πυραύλων μετά την κατάργηση της συνθήκης. Επιπλέον, ο Τραμπ κατήργησε τη Συνθήκη Ανοιχτών Ουρανών, η οποία είχε δημιουργηθεί επί προεδρίας Αϊζενχάουερ και προέβλεπε την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των δύο πλευρών για να μειωθεί η απειλή παρεξηγήσεων.
Σήμερα, μόνο η νέα Συνθήκη START παραμένει σε ισχύ. Ωστόσο, η Ρωσία έχει αναστείλει τη συνθήκη αυτή. Η Συνθήκη START περιορίζει τον αριθμό των στρατηγικών πυρηνικών όπλων για κάθε πλευρά και αναμένεται να λήξει το 2026. Παρ’ όλα αυτά, η αναστολή της από τη Ρωσία σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πλέον συμφωνημένα περιοριστικά μέτρα για την αύξηση των πυρηνικών όπλων.
Και οι δύο πλευρές διαθέτουν ήδη υπερβολικό αριθμό πυρηνικών όπλων. Ένα μόνο πυρηνικό υποβρύχιο Trident έχει τη δυνατότητα να καταστρέψει εκατοντάδες πόλεις παγκοσμίως. Οι θέσεις των πυρηνικών πυραύλων που είναι εγκατεστημένοι στη ξηρά είναι γνωστές και από τις δύο πλευρές. Εάν υπάρξει απειλή, αυτές οι θέσεις θα χτυπηθούν αμέσως. Αυτό σημαίνει ότι, εάν υπάρξει απειλή, «θα πρέπει να εκτοξεύσετε τα όπλα, να τα χρησιμοποιήσετε ή να τα χάσετε». Αυτή η κατάσταση είναι εξαιρετικά ευαίσθητη και επικίνδυνη, καθώς το παραμικρό λάθος μπορεί να οδηγήσει σε ταχεία κλιμάκωση.
Η νέα Συνθήκη START, η οποία έχει ανασταλεί από τη Ρωσία, περιορίζει τον υπερβολικό αριθμό στρατηγικών όπλων. Επομένως, θα έπρεπε τώρα να διεξάγονται διαπραγματεύσεις για την επέκταση της συνθήκης, την αποκατάστασή της και την επαναφορά των συνθηκών που έχουν καταργηθεί από τις ΗΠΑ, όπως η Συνθήκη INF, η συνθήκη Ρήγκαν-Γκορμπατσόφ, η Συνθήκη ABM και η Συνθήκη Ανοιχτών Ουρανών.
Θα καταφέρει η κοινωνία να συγκεντρώσει τη θέληση για αλλαγές που θα εξασφαλίσουν ισότητα, ευημερία και βιωσιμότητα;
Δεν υπάρχει σαφής απάντηση. Είναι στο χέρι του πληθυσμού να αντιληφθεί τα ζητήματα και να αποφασίσει ότι δεν θα οδηγηθούμε στο χείλος του γκρεμού και θα πέσουμε από αυτόν. Αλλά αυτό ακριβώς προτείνουν οι ηγέτες μας. Κοιτάξτε την περιβαλλοντική κρίση. Είναι σαφές ότι μπορεί να έχουμε αρκετό χρόνο για να περιορίσουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη, την καταστροφή των οικοσυστημάτων και των ωκεανών, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική καταστροφή. Δεν σημαίνει ότι όλοι θα πεθάνουν ταυτόχρονα, αλλά θα φτάσουμε σε μη αναστρέψιμα σημεία καμπής που θα οδηγήσουν σε μια σταδιακή παρακμή. Για να κατανοήσετε τη σοβαρότητα της κατάστασης, εξετάστε συγκεκριμένες περιοχές του κόσμου.
Η Μέση Ανατολή είναι μία από τις περιοχές που θερμαίνονται ταχύτερα παγκοσμίως, με ρυθμούς διπλάσιους από αυτούς του υπόλοιπου κόσμου. Οι προβλέψεις για το τέλος του αιώνα, εφόσον συνεχιστούν οι τρέχουσες τάσεις, δείχνουν ότι η στάθμη της θάλασσας στη Μεσόγειο θα ανέβει περίπου 3 μέτρα.
Κοιτάξτε έναν χάρτη με τις κατοικήσιμες περιοχές, η κατάσταση είναι ανατριχιαστική. Στη Νοτιοανατολική Ασία και σε περιοχές της Ινδίας, οι κάτοικοι προσπαθούν να επιβιώσουν σε θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 50°C, ενώ λιγότερο από το 10% του πληθυσμού διαθέτει κλιματιστικά. Αυτό θα προκαλέσει τεράστιες μεταναστεύσεις από περιοχές του κόσμου όπου η ζωή θα καταστεί αβίωτη.
Οι εταιρείες ορυκτών καυσίμων είναι τόσο κερδοφόρες που έχουν αποφασίσει να εγκαταλείψουν κάθε προσπάθεια για βιώσιμη ανάπτυξη, προτιμώντας να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Ανοίγουν νέα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που θα μπορούσαν να εξυπηρετούν για άλλα 30-40 χρόνια, αλλά μέχρι τότε η κατάσταση θα είναι ανεπανόρθωτη.
Το ίδιο πρόβλημα έχουμε και με τα πυρηνικά όπλα όπως με το περιβάλλον. Αν αυτά τα δύο ζητήματα δεν αντιμετωπιστούν, σε όχι πολύ μακρινό μέλλον, θα βρεθούμε σε ένα τελικό αδιέξοδο. Η κοινωνία πρέπει να έχει τη «θέληση» να δράσει αποφασιστικά για να τα σταματήσει.
Πώς μπορούμε να αποκτήσουμε αυτή τη θέληση;
Μιλήστε με τους γείτονες, συμμετάσχετε σε κοινοτικές οργανώσεις, ενταχθείτε σε ομάδες ακτιβιστών, πιέστε το Κογκρέσο και βγείτε στους δρόμους αν χρειαστεί. Πώς επιτεύχθηκαν αλλαγές στο παρελθόν; Για παράδειγμα, τη δεκαετία του 1960, μικρές ομάδες γυναικών συγκεντρώθηκαν για να δημιουργήσουν ομάδες ευαισθητοποίησης, και το 1975, με τον Νόμο κατά των Σεξιστικών Διακρίσεων, οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα ισότητας με τους άνδρες σύμφωνα με την αμερικανική νομοθεσία. Πριν από αυτό, η κατάσταση ήταν ακόμα όπως στην εποχή των ιδρυτών πατέρων, όπου οι γυναίκες θεωρούνταν ιδιοκτησία.
Δείτε επίσης το Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων. Επιστρέψτε στη δεκαετία του 1950, όταν η Rosa Parks αρνήθηκε να σηκωθεί από τη θέση της σε ένα λεωφορείο, γεγονός που οδήγησε σε οργανωμένες διαμαρτυρίες και το μποϊκοτάζ των λεωφορείων του Μοντγκόμερι, προκαλώντας σημαντικές αλλαγές. Το 1960, μερικοί μαύροι φοιτητές στη Βόρεια Καρολίνα αποφάσισαν να καθίσουν σε έναν χώρο εστίασης που ήταν διαχωρισμένος κατά φυλή. Συνελήφθησαν αμέσως, και την επόμενη μέρα ήρθε μια άλλη ομάδα. Αργότερα οργανώθηκαν ως Επιτροπή Συντονισμού Φοιτητών για τη μη βία(SNCC – Student Nonviolent Coordinating Committee). Νέοι από το Βορρά άρχισαν να συμμετέχουν, και ξεκίνησαν τα λεωφορεία ελευθερίας προς την Αλαμπάμα για να πείσουν τους μαύρους αγρότες να ψηφίσουν. Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε και αναπτύχθηκε, μέχρι να οδηγήσει στη νομοθεσία για τα πολιτικά δικαιώματα στην Ουάσιγκτον.
Τι συμβαίνει τώρα ως παράδειγμα των δυνατοτήτων της κοινωνίας; Η διοίκηση Μπάιντεν πέρασε τον Νόμο Μείωσης του Πληθωρισμού (IRA), ο οποίος είναι κυρίως νόμος για την κλιματική αλλαγή. Ο μόνος τρόπος για να αναγκαστούν οι τράπεζες και οι εταιρείες ορυκτών καυσίμων να σταματήσουν την καταστροφή του πλανήτη είναι να τους «δώσουμε κίνητρα». Αυτός είναι βασικά ο τρόπος λειτουργίας του συστήματός μας. Ωστόσο, ο IRA δεν είναι το ουσιαστικό πρόγραμμα που παρουσίασε ο Μπάιντεν, αυτό έχει αποδυναμωθεί. Το αρχικό σχέδιο προήλθε από το γραφείο του Μπέρνι Σάντερς. Οι νέοι από το κίνημα Sunrise ήταν ενεργοί και οργάνωσαν καθιστικές διαμαρτυρίες σε γραφεία του Κογκρέσου. Η Αλεξάνδρεια Οκάσιο-Κορτές συμμετείχε σε αυτές τις δράσεις. Ένας νόμος προήλθε από αυτήν την προσπάθεια, αλλά η αντίθεση των Ρεπουμπλικάνων περιόρισε το αρχικό σχέδιο κατά σχεδόν 100%. Το κόμμα αυτό αρνείται την πραγματικότητα και προτιμά να καταστρέψει τον κόσμο προς όφελος του ιδιωτικού κέρδους. Ο τελικός νόμος IRA απέχει πολύ από το να είναι επαρκής.
«Μην αμφιβάλλετε ποτέ ότι μια μικρή ομάδα σκεπτόμενων και αφοσιωμένων ατόμων μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, είναι το μοναδικό πράγμα που έχει ποτέ καταφέρει να τον αλλάξει.» – Margaret Mead, ανθρωπολόγος.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ & ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗ – ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ – ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝΗ ΣΤΗ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ