Καμία σιωπή για την σεξουαλική παιδική κακοποίηση
Δημοσιευμένο 20/11/2022, από Γκότση Ηλία
Δεν κοιμάται κανείς στον ουρανό. Κανείς. Κανείς.
Δεν κοιμάται κανείς.
Αλλά αν κάποιος κλείνει τα βλέφαρά του,
στρώστε τον με βιτσιές, παιδιά μου, στρώστε τον με βιτσιές!
Ας γίνει ένα πανόραμα από μάτια ανοιχτά
και πικρές πληγές μες στην πυρά.
Φ. Γκαρθία Λόρκα, (https://trenopoiisis.blogspot.com/2020/08/federico-garcia-lorca-ciudad-sin-sueno.html )
Αυτό το άρθρο γράφτηκε σαν μια παρέμβαση-συνέντευξη στον Κώστα Καντούνη, και δημοσιεύτηκε στις 14 Οκτωβρίου, στο https://3pointmagazine.gr/ta-somata-ton-paidion-den-einai-emporeyma-oyte-theama-gkotsis-ta-7-sos-gia-tin-ypothesi-toy-kolonoy/ μετά τις διαδοχικές αποκαλύψεις ιστοριών σεξουαλικής παιδικής κακοποίησης, με αιχμή την ιστορία της 12 κοπέλας στον Κολωνό.
Ιστορικά τα παιδιά, όπως και οι γυναίκες, είναι θύματα κακοποίησης όσων θεωρούν πως έχουν ένα δικαίωμα κτήσης στα σώματα καθώς μέσα σε μια πατριαρχική κουλτούρα τα σώματά τους θεωρούνται καταναλώσιμα ή ότι έχουν λιγότερη αξία. Σε περιόδους όπως η σημερινή, στην οποία η τοξική αρρενωπότητα κυριαρχεί, αυτές οι πρακτικές μοιάζει να είναι σχεδόν φυσικές.
Άν κάτι έχει αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες είναι ότι υπάρχει ένας διεκδικητικός δικαιωματικός ριζοσπαστικός λόγος που μιλάει ανοικτά για τις βιοπολιτικές ελέγχου και βίας , αρχικά από την οικογένεια και μετά από τους κοινωνικούς θεσμούς ή τα εργασιακά πλαίσια. Αυτός ο λόγος δεν περιορίζεται στην καταγγελία, ούτε στην δαιμονοποίηση του “τέρατος” που κακοποιεί, αλλά έχει σαν στόχο την διεκδίκηση θεσμικών αλλαγών που θα προστατεύουν τα θύματα. Εχουν επίσης σκοπό την ανάπτυξη πολιτικών που θα έχουν ενδυναμώσει τα υποψήφια θύματα, δηλαδή τα παιδιά, ώστε αυτά να μπορούν να αναγνωρίζουν έγκαιρα και να μιλούν ανοικτά όταν οι ενήλικες τα παραβιάζουν, όπως είναι λ.χ. η συμπεριληπτική ολοκληρωμένη σεξουαλική εκπαίδευση.
Αν επίσης έχει κάτι αλλάξει είναι ότι υπάρχουν συστηματικές μελέτες και οργανωμένες θεραπευτικές μέθοδοι για την υποστήριξη των παιδιών που κακοποιούνται. Η ιστορία με την Κιβωτό του Κόσμου, απέδειξε το λιγότερο, ότι θρησκευτικές ή σωτηριολογικές πρακτικές πολύ απέχουν από την φροντίδα των παιδιών που έχουν υποστεί πλήγματα στην εγγενή τους δεξιότητα να αναπτύσσουν δεσμούς και διαπροσωπικές σχέσεις,
Το άρθρο είναι και θα παραμένει ανολοκλήρωτο, όχι μόνο γιατί δεν μπορώ να καταθέσω μια συνολική πρόταση για την αντιμετώπιση της παιδικής κακοποίησης αλλά γιατί επίσης οι ειδήσεις σχετικά με αυτό το θέμα, οι οποίες είναι σχεδόν καθημερινές, δημιουργούν διαρκώς καινούργιες σκέψεις και ερωτήματα.
Έτσι εκτιμώ πως αν έχει κάτι σημασία είναι να μη αποστρέψουμε το βλέμμα, να μην σωπάσουμε για το έγκλημα που συντελείται!
